Hoe is het voor een paard om te verhuizen?

Een slanke en onzekere, maar nieuwsgierige Sevilla.

Ik heb nu een aantal keer gezien hoe het een paard vergaat als hij voor het eerst in zijn leven verhuist. Dat valt niet mee. De meeste paarden hebben toch gauw een maand nodig om lichamelijk enigszins tot rust te komen. Ook Sevilla ging het niet in de koude kleren zitten. Je wilt natuurlijk dat je nieuwe paard gezond is op haar nieuwe plek. Dat ze mooi is en net zo evenwichtig als toen je haar bij de eigenaar zag, maar in de praktijk is dat meestal niet zo. Even een lijstje van wat voor een paard allemaal nieuw is: de kudde, het eten, het ritme, de eigenaar en de omgeving. Alles waar het paard haar vertrouwen op kon bouwen is bij van haar weggehaald. Een paard is 5 tot 10 keer zo zwaar als een mens en de enige manier waarop je haar met haar kan werken is op basis van vertrouwen. Dus waar je aan moet bouwen met een nieuw paard is vertrouwen. Dat is ook de manier waarop Sevilla beleerd is. Sevilla is niet gebroken, ze is nog steeds puur. Ik geloof dat als een paard zich tegen een opdracht van jou verzet dat meestal je eigen fout is. Je vraagt meer van het paard dan hij gelooft dat hij kan, omdat je hem niet genoeg het gevoel geeft dat hij het kan. Dus prijzen en belonen van goed gedrag en negeren van ongewenst gedrag is bij ons de rode draad. Het klint misschien zweverig, maar bij mij heeft het gewerkt. Bovendien wordt je er zelf ook vrolijk van. Waar had Sevilla allemaal last van op haar nieuwe plek? : diarree, niet willen eten of drinken uit vreemde voerbakken, ijsberen, snel en druk bewegen, staartzwiepen, bang zijn voor vreemde paarden, niet naar mensen durven komen. De eerste week dat ze op stal was heb ik en andere mensen uren lang bij haar paddock gestaan en tegen haar gepraat en haar lekkers gegeven. Na een aantal dagen hebben we haar gevangen en op stal gezet. Eenmaal op stal mocht iedereen haar aaien en met haar praten. De eerste week haalde ik haar iedere dag uit haar box om met haar door het gangpad te wandelen, aan andere paarden te ruiken en alles te verkennen. That's it. Ze kende helemaal niets, maar ze is erg nieuwschierig. Dus alles moest geproefd en omgegooid worden. Ook liep ze met haar lijf overal tegenaan en stond ze regelmatig op mijn tenen. Ze zeggen wel eens dat een jong opaard alleen een grasetend hoofd is, dat hij niet weet dat hij nog een enorm lijf heeft. Zo lijkt het inderdaad een beetje. Ik liet het allemaal een beetje gebeuren, omdat het naar mijn mening zo is dat als je begint voor een paard te denken het einde zoek is. De eerste keer dat een paard tegen een hooibaal aanloopt, hoort ze te schrikken. Maar daar leert ze van en als ze dat een keer heeft gedaan doet ze het geen tweede keer meer (of in ieder geval geen derde keer). Dus ik zou zo zeggen als het geen echt gevaar betreft, laat het gewoon gebeuren en wees alert op wat er daarna gebeurd. Dus denk eraan, dat ze van schrik over je heen kan stampen en besteed aan het schrikken geen aandacht. Want jij bent de leider van het paard. Dus as jij chil reageert dan kalmeert het paard ook direct. Tot zover mijn ervaringen in de eerste week met Sevilla.