Mijn paard - Mijn leraar

De laatste maanden begin ik me te realiseren en te waarderen dat ik een top-paard heb gekocht 3 jaar geleden. Een paard dat helemaal bij de klassieke manier van van rijden past en toen ik haar kocht was het nog niet eens mijn manier van rijden. Het is een paard dat alles al kan, een echte professor, ook al was ze toen ik haar kocht nog maar vijf jaar oud. Het moest alleen nog groeien. Als ik op haar rij en ik luister naar haar signalen, samen met alles wat ik geleerd en gezien heb, dan komen er vanzelf antwoorden. Door haar supergoede bouw en karakter, dat ze van haar voorvaderen meegekregen heeft, bied ze een oefening aan. Puur omdat het past bij de eeuwenoude hulpen die ik heb geleerd en die gebaseerd zijn op het berijden van haar voorvaderen. Laatst heb ik nog eens gekeken in haar stamboom en ze heeft eigenlijk onstellend goede Spaanse lijnen. Voor de kenners in de vijfde generatie zitten allemaal oude lijnen: yeguada militar (7x), romero benitez (3x)bocado (1x), miura (1x), escalera (1x) en domecq (1x), munoz-casillas (1x) and de sierra brava (1x).)

De laatste maanden zijn er zo veel oefeningen bij gekomen die al goed gaan, dat ik en Sevilla druk zijn onszelf bij te houden. En dus is het oppassen geblazen, want overbelasting ligt op de loer. Ik heb zelf jarenlang aan sportklimmen gedaan op hoog niveau en ik weet uit ervaring dat je op het moment dat je een nieuw niveau onder de knie hebt, je ook het kwetsbaarst bent. De reden is de combinatie van de kick van iets nieuws kunnen en je pezen die een jaar langer nodig hebben om de nieuwe belasting van je spieren aan te kunnen. Daarom is het belangrijk zeker een half jaar op je nieuwe niveau te blijven zitten, voor je doorstart naar een volgend niveau.

Dus toen vorige week sevillas achterbenen een beetje sloom op me overkwamen en ze wat minder enthousiast als anders naar me toe kwam heb ik haar een weekje vrij gegeven. Ik merk dat dat voor ons allebei echt moeilijk is, niet trainen, maar we hebben het vol gehouden. Dus toen ik haar gisteren weer uit de wei ging halen hadden we er allebei ontstellend veel zin in. Het rijden ging ook als vanouds. Ik probeer me te focussen op het verbeteren van de details, doe de basisgangen en zijgangen en probeer die te verbeteren. Dat lukt ook en, wow, dan word een basis oefening als schouder binnenwaarts of een gang of tempowisseling opeens machtig mooi! En Sevilla beleeft er ook zo veel plezier aan. Zodra ze weet wat er komt, bied ze het groots aan. Zo sprong ze gisteren aan in de verkeerde rechtergalop, waarna ik bij de volgende poging licht toucheerde achter mijn linker hak. Resultaat: Sevilla maakt een enorme luchtsprong en land in de linkergalop. Dan heb ik dus meteen een enorme smile op mijn gezicht!

De komende dagen ga ik goed nadenken over de trainingsopbouw voor de komende tijd, met daarin welke oefeningen ik mag doen, welke gangen, hoe veel rust, hoe vaak ik rij en het aantal en tijdsduur van de trainingen. En dan natuurijk ook gewoon luisteren naar sevilla...