ENERGIE

De laatste dagen probeer ik sevilla een beetje energieker te krijgen met rijden. De laatste tijd loopt ze goed nagefelijk in de hand. Als ik mijn hand naar voren doe dan vult ze de ruimte op door haar hoofd omlaag te brengen en haar neus naar voren te steken. Ze ontspant en briest en kauwt en dat is allemaal goed. Maar ze wordt ook een beetje zwaar in de hand en traag als ik mijn hand op zijn plek hou. Ik wil dat ze haar hoofd zelf draagt en dat ze tegelijkertijd ontspannen is. Wat ik niet wil, is dat ik haar hoofd draag en dat ze als ik hem los laat haar hele voorhand op de grond laat donderen en vervolgens tot stilstand komt. Daarvoor moet ze zelf in balans zijn en de achterhand en de rugspieren wat beter laten werken. Dat kan ze best, maar daarvoor moet ze een beetje expressiever en energieker zijn. Het is op de een of andere manier ook een kwestie van vertrouwen en durven loslaten van mijn kant. Vertrouwen dat ze: geen gekke zijsprongen maakt of om zich heen gaat kijken of struikeld of versneld. Dus rij ik haar wat hoger ingesteld met haar hoofd en stop ik er wat meer energie in. Ze mag wel altijd lang in de hals, maar alleen omlaag als ze ik dat wil. Zo kan ze haar energie naar voren kwijt, maar niet omlaag op de voorhand. Ik stel mijn blik in op de overkant van de bak en niet op haar oren, zodat mijn energie ook naar voren gaat en niet op de voorhand. En ik ga gewoon lekker zitten. Ik probeer in de zijgangen ruimte te laten in de hand en op de korte zijde lekker door te stappen. Af en toe doen we een lange zijde of een diagonaal rechtuit, waarbij ik me voorstel dat de achterbenen energiek stappen zodat de voorbenen hoog en verheven weggezet kunnen worden. In de stap volgt het voorbeen immers op het achterbeen. De manier van stappen achter bepaald dus de manier van stappen voor. In de hoeken wil ik dat ze goed het binnenachterbeen onderzet en belast: een beetje het gevoel wat ik krijg bij de schouderbinnenwaarts op de rechte lijn. Ik ga de diagonaal op en geef ruimte om haar hals te strekken in combinatie met verruimen van de draf. Iedere keer begint sevilla te briesen als ze op 2/3 van de diagonaal is. 5 meter voor de hoek zet ik de bocht in en leg ik mijn indirecte buitenteugel tegen haar hals en vang haar een beetje op, maar blijf lekkker opwaarts in balans zitten. De energie van het verruimen zet ze om in een mooie verzameling. Tegelijkertijd leg ik mijn binnenbeen eraan. Sevilla heeft de kracht van het verruimen nog in haar achterbenen zitten en ik voel hoe ze heel energiek met een grote boog haar binnenachterbeen onder de mass zwiept en krachtig omhoog afdrukt om te verzamelen. Het resultaat is een mooi expressief verzamelde bocht in een mooie buiging. Het voelt machtig. Sevilla is blij, want ze heeft die expressie in haar hals die je soms ziet maken als ze wil imponeren. Telkens maakt ze een hikje met haar hoofd om haar hals nog wat statiger op te richten en af en toe schud ze woest haar manen door mekaar. En ik heb mijn doel bereikt, want er is geen sprake meer van sloomheid en zwaar in de hand zijn.