Schriktraining

Dit is een hele prestatie!

Nieuw object: Kun je dat eten?!

Even een ander verhaaltje tussendoor. Morgen weer meer over de opleiding van Sevilla. Gisteren zag ik Renate met Zazou schriktraining doen. Bij de opleiding van Sevilla heb ik niet zo heel vaak schriktraining gedaan, omdat ze eigenlijk niet vaak schrikt en als ze schrikt gaat ze eerst stokstijf stil staan en stapt er dan op af om te proeven, te ruiken of met haar hoef te schrapen. Ze is erg onderzoekend zal ik maar zeggen. Dat is een fijne eigenschap. Als ze iets eng vond in de afgelopen maanden dan oefende ik dat iedere dag tot ze het niet meer eng vond. iedere keer op dezelfde manier. Object introduceren, ermee om het paard heen lopen, ermee aaien, handeling verrichten (bijvoorbeeld de hoevenkrabber, deken of emmer water). In de periode dat het vroor heb ik wel wat aandacht besteed aan gewenning. De bak was stijf bevroren en met haar jonge beentjes wil ik geen risico nemen op blessures. Dus als het vriest heeft ze meestal vrij. De paarden mogen dan ook de wei in dus hoef ik niet per se beweging te geven. Maar ja met die lange vrieskou periode gaat het toch weer kriebelen. Dus had ik een mooi oranje zijl in de bak gelegd en wat balkjes. Over de balkjes liet ik haar eerst vooruit stappen, dat kende ze al. Toen achteruit, heel langzaam, zodat ze goed kon voelen waar de balkjes lagen. Deed ze ook. Toen de balkjes als mega hoge oxer en er tussendoor. Sevilla vond het niet interessant. Dus toen het zijl. Met Sevilla in een hand was ik bezig het zijl goed te leggen. Balkjes erop zodat het niet weg kon waaien. Kijk ik om, omdat het zijl vast zit, staat ze er al op. Nou ja...raar paard dus. Vervolgens dan maar zelf onder het zijl gaan staan en dat vond ze nog wel een beetje apart. Dus toch nog een uitdaging gevonden. Ook aaien met het zijl vond ze wel wat eng. Maar het was dan ook wat onhandig met de wind.

Dezelfde week ben ik begonnen met trailertraining. We hadden de trailer voor de opening van de stal gezet en de schuifdeur dicht gezet. Zodat er maar een weg over was, erin. Ik verwachte eigenlijk dat dit wel een uur of 2 zou duren voor ze er op zou willen. De vorige keer dat ze op de trailer ging, is ze verhuist en jullie hebben kunnen lezen dat ze daar op zich geen prettige associaties mee zou moeten hebben. Ik had daarom een tijd gewacht met deze oefening totdat ze me echt vertrouwt. Alle ervaringen van de afgelopen maand hadden bewezen dat dat wel het geval was. Ik mocht op haar zitten, ze was braaf buiten etc. Marion legde uit wat ik wel en niet moest doen. Eerst maakten we de trailer gezellig, deurtje aan de voorkant open, lekker hooi erin, voerbak met appeltjes vullen, snoepjes in mijn zak. En alle obstakels eruit. Vervolgens niet in een keer in een rechte lijn naar de trailer toe. Maar telkens 2 stapjes en dan halthouden. Alsof ik aan het oefenen was met halthouden en wegstappen. Wat niet mocht was achteruit lopen of keren. Toen ik nog maar 2 meter van de trailer verwijderd was, begon Sevilla zich toch wel erg te interesseren voor de loopplank. Dus moest ik haar een beetje tegenhouden, want ze wilde er erg graag naar gaan kijken. Bij de plank aangekomen zette meteen haar voorbeen erop. En liep daarna de plank op en de trailer in. Ik moest me haasten om voor haar te blijven. Binnen heb ik haar uitgebreid beloond en haar lekkers gegeven. Ze vond het nog wel zo spannend dat ze niet uit de voerbak wilde eten. Toen moest ze er weer uit. Ik liet haar even een beetje omkijken, maar lette op dat ze niet om ging proberen te draaien. Daarna, kwam het achteruit balkjes lopen, van de week ervoor me goed van pas. Rustig achteruit en laten voelen hoe ze moet lopen. Dit geheel nog 2 keer herhaald en haar toen de rest van de appeltjes gegeven. Pas als dit allemaal een paar keer probleemloos is geoefend gaan we een keer de balk erachter sluiten haar vastzetten, de klep dichtdoen en dan een keer een paar meter rijden. We splitsen de training op in zo klein mogelijke stapjes. Soms is het best moeilijk om je in te houden als iets heel makkelijk gaat, maar je mag nooit te veel vragen en altijd eindigen met een goede reactie van het paard. Als je per ongeluk te veel vraagt kun je altijd terug om te eindigen met een makkelijkere positieve reactie van het paard. Maar het is beter om minder te doen, zodat het paard het gevoel heeft dat hij alles wat je van hem hebt gevraagd geweldig heeft gedaan en hij dus eigenlijk gewoon een superpaard is.