"Trainingsweek Sincerita"

Deel 1: de reis

Eind juni was het dan eidnelijk zo ver; Sevilla en ik gingen samen op vakantie. Nou ja vakantie.. we gingen een week op traingskamp in Drenthe. Ik had me van tevoren niet gerealiseerd dat ik alleen op pad gaan zo'n enorm verantwoorldeilijkheidsgevoel bij me teweeg zou brengen. Ik was vooral zenuwachtig voor de reis: Zou Sevil wel braaf de trailer op gaan. Zou het goed gaan met de reis. Wat als we een lekke band kregen of als ze zou gaan spartelen of heel erg zweten of als ik iets niet goed vast of dicht zou maken enz enz. Oftewel 1000-doem scenarios. Ik had wel geregeld dat ik Flicka mee kon nemen als stabiele vertrouwde factor in een vreemde omgeving. Ik was de hele week druk met oefenen in de trailer van Henk, want ja een tweepaardstrailer is toch anders dan een ruime 1.5-paardtrailer. Tot overmaat van ramp kroop Sevilla 2 dagen voor vertrek achteruit onder de stang door die pas half los was. (op dat moment was haar geduld opeens op). Sevilla was er niet zo van geschrokken. Ze is erg lenig en dus had ze zich nauwelijks gestoten. Ik was echter wel geschrokken. Ik heb een kwartier op de laadklep gezeten om bij te komen. Daarna ging ze er na enige aarzeling gewoon weer op. Na mijn twijfels bij Marion te hebben geuit, besloot ik een degelijke trailer te huren , met een makkelijk te bevestigen stang erachter. De dag voor vertrek haalde ik de trailer op en zette eerst Flicka erin en toen Sevilla. In plaats van overenthousiast en verkrampt te gaan doen, ben ik gewoon in de trailer gaan staan heb de haar de brokken laten zien en binnen 5 minuten liep ze er uit eigen beweging enigszinds wijfelend helemaal in en ging rustig haar brokjes eten. Ik liet haar los staan, deed de stang er achter en haalde opgelucht adem. Ik dacht; dit gaat goedkomen morgen. De volgende had ik de rust die ik nodig had en ging alles soepel. Ik nam de tijd om alles te controleren en toen reed ik achter Sevilla aan het erf af, want mijn paps reed de trailer. Ik moest onderweg enorm opletten dat ik ook nog op de weg keek. Maar de paarden waren zo ongelofelijk braaf. Geen gespartel, geen gehinnik en geen gezweet. Na 2 uur en een tussenstop kwamen we heelhuids aan in Valthermond en liepen de paardjes op hun dooie gemak de trailer af en de weide in!

"Dag Pepper"

Van de week kwam ik er achter dat in December mijn oude verzorgpony Pepper is overleden. Pepper zag ik voor het eerst toen ik 11 was en was zogezegd mijn eerste grote ponyliefde. Tot mijn 16de reed ik met Pepper in de springles. In het begin nam ze iedere hindernis als een hertje, maar na verloop van tijd werd ze minder bang en leerden we samen de sprongen goed uit te meten. Op wedstrijden sprong ze megahoog en ging ze ontstellend hard. Menig wedstrijd kwam ik misselijk en met blaren op mijn vingers uit de ring, maar dan was ik wel een minuut sneller dan de rest en foutloos. Maar kleine meisjes worden groot en kleine ponies worden oud. Vorig jaar verhuisde Pepper naar een zorgboerderij, omdat haar kiezen eruit waren gevallen. Na een aantal maanden hield het leven daar voor haar in alle rust op. Peppie bedankt voor de mooie avonturen samen en de liefde die je me hebt gegeven! Je bent voor mij niet helemaal weg. Want als ik in Pluisjes ogenkijk zie ik een glimp van jou weerspiegeld in haar ogen!