EXAMEN!

Afgelopen zaterdag belde Marion me op: “Ik wou het eerst niet zeggen, maar ik zeg het toch. Aanstaande donderdag ga ik examen bij je afnemen om een nieuwe fase als instructeur te bereiken. Met de prestatiestress moet je immers ook leren omgaan.” Eigenlijk was ik er niet zo zenuwachtig voor de afgelopen week. Ik heb al zo vaak examen gemaakt in mijn leven. Maar ik kreeg wel de ik-heb-er-zin-in-kriebels. Vandaag was het dan zo ver. Lekker op tijd zijn om rustig voor te bereiden, maar niet heus. Want de auto was kwijt en de ijzel wilde niet van het raam en de deur naar mijn opbergkast op stal was op slot. Gelukkig belde Marion dat ze een half uur later zou komen. Dus toen zat ik opeens weer te ruim in mijn tijd! Pluizie is al 3 dagen erg vrolijk en vraatzuchtig. Ze wil bij iedereen aandacht en natuurlijk snoepjes. Maar goed, Marion komt aan en gaan we beginnen. Ik krijg opeens toch nog de kriebels… Want ja nou moet ze het toch maar gaan doen. En als iets moet, dan gaat het meestal niet goed. Dus ik blijf eerst even stil staan en laat de ergste kriebels wegzakken. Dan gaan we beginnen. Stilstaan, voorwaarts neerwaarts en stelling links en rechts. Ik krijg wat tips van punten om aan te werken en dan gaan we beginnen op de volte. Nu moet ik vol aan de bak, met dingetjes waar ik normaal niet zo op focus en dan is het heel lastig om andere dingen niet uit het oog te verliezen. We bereiken op allebei de handen een mooie voorwaarts neerwaarts halsstrekken in combinatie met ondertreden en dus hebben we dit deel van de test vast gehaald! Zo gaan we stapje voor stapje door de zijgangen heen in stap, dan het appuyeren en de pirouettes. Hier moet zeker ook nog wat aan worden verbeterd en we krijgen wat goede tips. Het is handig dat Marion van de week de foto’s heeft gezien van de training van afgelopen zondag, want zo kan op de dingen die ze al had gezien nu snel inspringen. Als alle oefeningen in stap goed zijn uitgevoerd, mag ik kiezen of ik naar de draf wil. Dat wil ik wel. We doen de basis op de volte in draf en dat gaat erg mooi. De zijgangen gaan oke, kan wat mij betreft beter, maar meer kan ik er op dit moment niet van maken. We weten waar we aan moeten werken: aan het linkerachterbeen, mijn balans in de zijgangen en uiteindelijk dan het geven van de hand in de zijgangen. Dan mag ik richting de galop, maar eigenlijk zie ik de galop op dit moment in de training als oefening waar we nog maar aan het begin staan. Dus na een paar rondjes vraagt Marion me of ik dit wel wil proberen in het examen. Ik zeg dat ik dat eigenlijk wel vandaag met haar wil oefenen, maar dat ik niet vind dat ik daar al examen in kan doen. En dus sluiten we het examen af en spreken we af de galop zo meteen nog even te oefenen. Maar eerst krijg ik mijn diploma, Blijkt dat ik een twee dubbele salto heb gemaakt over fase 2 en 3 heen en opeens in fase 4 ben beland. Pluizie en ik zijn hartstikke blij en tevreden. Wie had dat 2 jaar geleden kunnen denken dat we nu zo veel zouden kunnen. We gaan lekker zo door op ons pad. Dit soort examen momenten doen je weer even stil staan bij waar je bent beland, waar je vandaan komt en waar het hopelijk nog allemaal heen mag gaan!

Voorwaarts neerwaarts in Draf op de volte

Diploma verdiend! HAPPY HAPPY JOY JOY

ENERGIE

De laatste dagen probeer ik sevilla een beetje energieker te krijgen met rijden. De laatste tijd loopt ze goed nagefelijk in de hand. Als ik mijn hand naar voren doe dan vult ze de ruimte op door haar hoofd omlaag te brengen en haar neus naar voren te steken. Ze ontspant en briest en kauwt en dat is allemaal goed. Maar ze wordt ook een beetje zwaar in de hand en traag als ik mijn hand op zijn plek hou. Ik wil dat ze haar hoofd zelf draagt en dat ze tegelijkertijd ontspannen is. Wat ik niet wil, is dat ik haar hoofd draag en dat ze als ik hem los laat haar hele voorhand op de grond laat donderen en vervolgens tot stilstand komt. Daarvoor moet ze zelf in balans zijn en de achterhand en de rugspieren wat beter laten werken. Dat kan ze best, maar daarvoor moet ze een beetje expressiever en energieker zijn. Het is op de een of andere manier ook een kwestie van vertrouwen en durven loslaten van mijn kant. Vertrouwen dat ze: geen gekke zijsprongen maakt of om zich heen gaat kijken of struikeld of versneld. Dus rij ik haar wat hoger ingesteld met haar hoofd en stop ik er wat meer energie in. Ze mag wel altijd lang in de hals, maar alleen omlaag als ze ik dat wil. Zo kan ze haar energie naar voren kwijt, maar niet omlaag op de voorhand. Ik stel mijn blik in op de overkant van de bak en niet op haar oren, zodat mijn energie ook naar voren gaat en niet op de voorhand. En ik ga gewoon lekker zitten. Ik probeer in de zijgangen ruimte te laten in de hand en op de korte zijde lekker door te stappen. Af en toe doen we een lange zijde of een diagonaal rechtuit, waarbij ik me voorstel dat de achterbenen energiek stappen zodat de voorbenen hoog en verheven weggezet kunnen worden. In de stap volgt het voorbeen immers op het achterbeen. De manier van stappen achter bepaald dus de manier van stappen voor. In de hoeken wil ik dat ze goed het binnenachterbeen onderzet en belast: een beetje het gevoel wat ik krijg bij de schouderbinnenwaarts op de rechte lijn. Ik ga de diagonaal op en geef ruimte om haar hals te strekken in combinatie met verruimen van de draf. Iedere keer begint sevilla te briesen als ze op 2/3 van de diagonaal is. 5 meter voor de hoek zet ik de bocht in en leg ik mijn indirecte buitenteugel tegen haar hals en vang haar een beetje op, maar blijf lekkker opwaarts in balans zitten. De energie van het verruimen zet ze om in een mooie verzameling. Tegelijkertijd leg ik mijn binnenbeen eraan. Sevilla heeft de kracht van het verruimen nog in haar achterbenen zitten en ik voel hoe ze heel energiek met een grote boog haar binnenachterbeen onder de mass zwiept en krachtig omhoog afdrukt om te verzamelen. Het resultaat is een mooi expressief verzamelde bocht in een mooie buiging. Het voelt machtig. Sevilla is blij, want ze heeft die expressie in haar hals die je soms ziet maken als ze wil imponeren. Telkens maakt ze een hikje met haar hoofd om haar hals nog wat statiger op te richten en af en toe schud ze woest haar manen door mekaar. En ik heb mijn doel bereikt, want er is geen sprake meer van sloomheid en zwaar in de hand zijn.

Leonardo da vinci

Een plaat kan meer zeggen dan 1000 woorden. Deze tekeningen zijn zo veelzeggend. Ze verbeelden precies wat ik bedoel als ik het heb over de band tussen paard en zijn mens. Wat nu van belang is, was dat toen toen ook al!

2011 wordt het jaar van het Grote Genieten

Zo eindelijk weer een berichtje van mij. Inmiddels is de kerst en het Nieuwjaar voorbij en zijn we in 2011 beland. Het was een drukke vakantie. Thuis verbouwen en ondertussen zadels uitproberen voor Pluis en natuurlijk de feestdagen. Gelukkig zit ik nu weer op mijn werk. Maar ook daar moet het komende jaar een hoop werk verzet worden.

Sevilla is inmiddels helemaal op haar gemak op haar nieuwe stal. Hoewel de wei verijst is en we een hoop koude dagen achter de rug hebben is ze erg comfortabel. Ik heb het besluit genomen dat ze onder een deken blijft voor de rest van de winter. Eigenlijk heb ik mijn paard liever vrij en blij zonder deken, maar bij aankomst op de nieuwe stal bleek dat Sevilla het gewoonweg niet trekt om in weer en wind van 7 uur ‘s morgens tot 10 uur ‘s avonds buiten te staan. Het kan daar boven op de hoogvlakte dan ook erg hard waaien en de paarden kunnen niet schuilen. Dan gaat ze bibberen, valt ze af en wordt ze verkrampt en dat is uiteindelijk natuurlijk niet goed voor haar spieren. In de wei is het werk aan de winkel, want er moet een hele hoop sneeuw weg gegraven worden voor ze bij die lekkere grassprietjes kan. Je ziet de paarden dan ook druk met de voorbenen in de weer om de sneeuw weg te krijgen. Gelukkig hebben ze de hele dag de tijd…. Van al dat krabben en knagen worden ze moe en voldaan. Als ik pluis uit de wei kom halen, heeft ze dan ook echt zoiets van, moet ik nou echt bij mijn vriendjes weg. Laat mij maar hier. Ze is niet sloom met rijden hoor, maar gewoon erg tevreden en chil. Het is ook heel fijn om te zien dat ze me iets minder hard nodig heeft dan voorheen. Het geeft mij de rust om haar af en toe gewoon een appeltje te geven en een knuffel en dan weer naar huis te gaan als ik een keer moe ben. Gisteravond, bijvoorbeeld, heb ik gewoon 20 minuten met haar en haar vriendinnetje staan kroelen (= donkerbruine wil-ook-aandacht bemoeial). Al dat rijden in de binnenbak is natuurlijk heerlijk, maar ik ben gewend om ook andere dingen met pluis te doen, longeren, wandelen, spelen, aan de hand werken of aan de lange lijnen. Van die rondjes door de bak wordt ik op een gegeven moment een beetje moe en dat werkt niet. Omdat komend jaar een druk jaar wordt op het werk. Sevilla heeft nu een goede basisopleiding en goede leefomstandigheden. Daarom heb ik mij voor dit jaar voorgenomen vooral van haar te gaan genieten door ervoor te zorgen dat ik niet meer energie verbruik dan ik over heb.

Verder wil ik nog even een foto met jullie delen van de buitenrit die ik met Sevilla maakte door de poedersneeuw op eerste kerstdag: