De allereerste training

Door de manier waarop de leadrope aan het freestyle halster is bevestigd wordt de druk gelijkmatig verdeeld over de neus en het gedeelte achter de oren.

Een drijvende hulp: actie lichaamstaal, reactie achteruit lopen

Na een week acclimatiseren was het dan tijd voor mijn eerste training/les. Deze begon in de stal, want het eerste wat ik moest leren was Sevilla op een rustige en veilige manier aan het halster te leiden. Sevilla had nog nauwelijks aan een halster gelopen. Dat is eigenlijk stap 1: Want, als je paard niet door je aan de hand geleid kan worden, dan kun je natuurlijk ook niet naar de bak lopen om te trainen. Sevilla kreeg een freestyle halster om met daaraan een leadrope (http://www.emielvoest.nl/hst/e05v30a/emvoest.nsf/Shop?openform&Freestyle%20artikelen). Een freestyle halster is een speciaal halster dat is gemaakt van touw. Omdat het dunner is dan een halster en de druk gelijkmatig verdeeld over de neus en het deel wat achter de oren langs gaat, heb je met dit halster een betere inwerking dan met een gewoon halster. Een leadrope is een dik touw van zo'n 6 meter lang. Een leadrope heeft twee functies, je kunt ermee longeren en je kunt het net als een zweep gebruiken als een verlenging van je arm en daarmee een drijvende hulp kracht bij zetten en specifieker maken. Een drijvende hulp is in feite niets anders dan een vraag van jou aan het paard om opzij te gaan op jouw aanwijzing. Opzij kan varieren van weglopen tot een spier samentrekken. Een aanwijzing kan varieren van een gedachte tot een harde por. De grote van de actie en reactie hangt af van de mate waarin de mens en het paard op elkaar zijn afgestemd. Al deze theorie gebruik je onbewust, als je bijvoorbeeld je paard uitmest. Het is onvoorstelbaar, maar waar. Ik zou me dat nooit zo bewust gerealiseerd hebben, als ik dit niet eens met Sevilla heel bewust had doorgemaakt.

Maar goed, terug naar het meelopen aan het halster. In eerste instantie werkte ik met twee hulpen: 1) Naar voren vragen door een vragende hulp aan het halster(touw) en 2) een drijvende hulp voor het paard zijn neus om te stoppen. Een hulp werkt als volgt: je geeft de hulp zo duidelijk dat het paard reageert. Als het paard reageert haal je de hulp weg. Dit is een bevestiging voor het paard dat hij iets goed heeft gedaan. Het neemt de spanning als gevolg van de reactie weg. Het is in feite dus een beloning. Het is natuurlijk helemaal geweldig als je het paard prijst met je stem na een goede reactie. Gouden regel hierbij is: Goed gedrag belonen ongewenst gedrag negeren! Het geven van de hulp is dus net zo belangrijk, als het wegnemen van de hulp. Als een ruiter een hulp vast blijft houden, dan volgt er een gevecht en dit wint het paard, want hij is sterker. Van nature gaat een paard in tegen voortdurende druk. Alleen als het paard schrikt zal hij wijken voor druk. Hij is immers een vluchtdier. Voor een goede reactie moet een hulp kort en duidelijk zijn. Een te kleine hulp leid tot geen reactie. Je moet dan de hulp nog eens geven en nog eens en nog eens.... Te veel kleine hulpen, leiden tot een afgestompt paard, want je leert het paard, dat hij niet op de hulp hoeft te reageren. Een te grote hulp leidt tot een te grote reactie van het paard. Een heftige reactie op zich is niet erg. Maar het uiteindelijke doel van akademisch rijden is dat je volledig op elkaar afgestemd bent, dat paard en ruiter een worden, zoals een centaur. De eerste keer dat ik Sevilla liet wijken voor druk op de schouder, reageerde ze een paar keer niet en toen best heftig. Wij zeiden dat haar reactie goed was door te belonen. Dus kalmeerde ze weer snel. Daarna herhaalden we de hulp en reageerde ze direct en minder heftig. Wij weer belonen natuurlijk, wat is ze toch een slimmmerd!

Maar opnieuw terug naar het lopen aan het halster: De voorwaarts vragende hulp bestond uit een rukje aan het freestyle halster in de looprichting. De stophulp, uit het zwaaien van mijn wijsvinger voor haar ogen. Op die vinger was ze al gauw zo alert dat ik haar daarmee, naast in plaats van achter me kon laten lopen. Een onzeker paard heeft namelijk de neiging zich achter zijn meerdere (lees ik) te verschuilen. Dat is echter ongewenst, want als het paard dan vooruit besluit te vluchten is de meerdere (lees ik) mooi plat. Nou zo kwamen we dus stapje voor stapje, op ons dooie gemakje aan in de longeercircel. Wat daar allemaal gebeurde hoor je morgen, welterusten!