Bedrijfsongelukje...

Afgelopen zondag heeft Sevilla een bedrijfsongelukje gehad. Bij het hooi voeren liep ze achteruit tegen de kruiwagen aan. Ze dacht dat de kruiwagen een tijger was die haar in haar bil wilde bijten denk ik... Want ze verklaarde hem meteen de oorloog, door lekker hard uit te halen: "Ze zou die tijger eens leren, dacht ze." De kruiwagen was echter weinig onder de indruk. Sevilla droop echter hinkend af. Toen ik s avonds op stal kwam had ze een dik achterbeen. Het beste wat je dan kunt doen is koelen. Sevilla heeft het echter niet zo op koud water en ik heb er van de zomer te weinig aandacht aan besteed om haar relaxed te kunnen afspuiten. Maar goed toch maar even proberen. Ik heb haar op haar hart gedrukt dat dit nu echt even moest en kennelijk heeft ze dat begrepen, want de tweede dag stond ze al wonderbaarlijk braaf stil. Ik zet haar niet vast maar houd haar aan de lange leadrope vast. De leadrope loopt door de ring en dan voor haar boeg langs, naar haar lies waar ik sta. Sevilla staat dan "klem" tusssen de muur, de leadrope en mezelf. Ik leg mijn hoofd tegen haar buik, zodat ze voelt dat ik daar ben en ondertussen praat ik tegen haar dat ze dit wel kan en dat ze het goed doet. De tuinslang staat zachtjes aan en vanaf de hoef maak ik vrij snel het hele been nat. Na een minuut kalmeer ze en tilt ze haar been niet meer telkens op. Eigenlijk is het best fijn zo'n verkoelend straaltje water. Ik ben weer onder de indruk hoe ze nieuwe, niet zo fijne dingen oppakt. Overigens staat ze gewoon lekker buiten met flicka, zo blijft ze in beweging en wordt haar been niet stijf. Als ik haar binnen zou zetten zou ze heel gespannen gaan lopen ijsberen en na verloop van tijd ontploffen, nu is ze gewoon chil en blij. Elke dag gaan we 10 minuten wandelen langs de weg tot ze weer beter is.

Super-Pluis

Vandaag mocht sevilla weer naar de hoefsmid. Ze wordt "natuurlijk bekapt". Sevilla heeft een hoop moeten leren, sinds ze bij mij is en ook de hoefsmid was min of meer nieuw. Voor ik Sevilla kreeg kon ze niet goed voetjes geven en werd ze in de kudde effe snel bekapt. Toen ze voor het eerst haar eerste hoefsmid zag begon ze meteen te snuiven en maakte ze zich uit de voeten. Het was een lieve man, maar totaal niet Sevilla's type. Breed gebouwd en heel direct. Het bekappen ging niet goed en ze kreeg een praam op haar neus gezet. De tranen rolden over mijn wangen. Ik had er echt een heel slecht gevoel over. De keer daarop had Sevilla alleen nog maar meer angst. De hoefsmid had ook wel door dat ze bij mij braaf voetjes gaf en dat dit hem niet ging worden. Dus besloot ik iemand anders te vragen, een klein lief vrouwtje. Die veel minder direct is. Dat ging de eerste keer al wel beter, maar Sevilla bleef angstig. Dus besloten we haar een kalmeringspasta te geven, zodat we haar een keer in rust konden laten voelen dat we haar geen kwaad zouden doen. De keer daarop kreeg ze minder pasta. Vandaag dacht ik, na een goede ervaring met vreemdelingen die haar hoeven uitkrabden en zelfs een brave onverdoofde Sevilla bij de tandarts, dat het wel zonder verdovingspasta kon. Sevilla was zo braaf vandaag. Echt een opsteker! Ze bleef braaf staan, liep op de feiten vooruit door vast haar benen op te tillen en knabbelde wat aan het hooi en keek af en toe geintresseerd om of snuffelde aan de hoefsmid haar haar. Ze liep niet een keer de bok omver en zette zowel haar voor als achterbenen braaf op de bok. Af en toe wilde ze nog wel even gaan hangen op haar achterbenen. Maar ook dat gaat goedkomen in de toekomst. Het is wonderbaarlijk wat tijd en rust een paard goed kunnen doen!