Bedrijfsongelukje...

Afgelopen zondag heeft Sevilla een bedrijfsongelukje gehad. Bij het hooi voeren liep ze achteruit tegen de kruiwagen aan. Ze dacht dat de kruiwagen een tijger was die haar in haar bil wilde bijten denk ik... Want ze verklaarde hem meteen de oorloog, door lekker hard uit te halen: "Ze zou die tijger eens leren, dacht ze." De kruiwagen was echter weinig onder de indruk. Sevilla droop echter hinkend af. Toen ik s avonds op stal kwam had ze een dik achterbeen. Het beste wat je dan kunt doen is koelen. Sevilla heeft het echter niet zo op koud water en ik heb er van de zomer te weinig aandacht aan besteed om haar relaxed te kunnen afspuiten. Maar goed toch maar even proberen. Ik heb haar op haar hart gedrukt dat dit nu echt even moest en kennelijk heeft ze dat begrepen, want de tweede dag stond ze al wonderbaarlijk braaf stil. Ik zet haar niet vast maar houd haar aan de lange leadrope vast. De leadrope loopt door de ring en dan voor haar boeg langs, naar haar lies waar ik sta. Sevilla staat dan "klem" tusssen de muur, de leadrope en mezelf. Ik leg mijn hoofd tegen haar buik, zodat ze voelt dat ik daar ben en ondertussen praat ik tegen haar dat ze dit wel kan en dat ze het goed doet. De tuinslang staat zachtjes aan en vanaf de hoef maak ik vrij snel het hele been nat. Na een minuut kalmeer ze en tilt ze haar been niet meer telkens op. Eigenlijk is het best fijn zo'n verkoelend straaltje water. Ik ben weer onder de indruk hoe ze nieuwe, niet zo fijne dingen oppakt. Overigens staat ze gewoon lekker buiten met flicka, zo blijft ze in beweging en wordt haar been niet stijf. Als ik haar binnen zou zetten zou ze heel gespannen gaan lopen ijsberen en na verloop van tijd ontploffen, nu is ze gewoon chil en blij. Elke dag gaan we 10 minuten wandelen langs de weg tot ze weer beter is.