YIN en YANG

Gisteravond zat ik te lezen in het boek “Mens en Paard”. Het gaat over klassiek paardrijden met de nadruk op “lichaamstaal”. Bij het werken aan de hand kwam de drijvende hengst en leidende merrie rol van de trainer naar voren. Maar nu werd niet zozeer gesproken over positie als wel de mannelijke en vrouwelijke rol van de trainer. Er verteld dat een goede leider zowel mannelijke als vrouwelijke eigenschappen heeft. Dat het mannelijke vaak te kort door de bocht gaat, wat protest oplevert, maar wel duidelijkheid aan het paard kan geven. Het vrouwelijke laat over zich heen lopen, maar kan heel subtiel en rustgevend kan werken. Ik moet meteen denken aan termen als Yin en Yang als tegenpolen. Vanmorgen heb ik het even opgezocht op internet en zie hieronder de eigenschappen van yin en yang:

Yin: Vrouwelijk, donker/duister, (naar) binnen, rust, zijn, ontvankelijk zijn/overgave,
Innerlijk, voelen, voorraden opbouwen, behoud, rond, zacht en langzaam

Yang: mannelijk, licht/helder, extravert, bezig zijn, doen, geven, uiterlijk, denken,
energie gebruiken, verandering, scherp, hard en snel

Het is erg verduidelijkend: Het is niet alleen de positie die zorgt dat je een drijvende hengst bent. Je moet het combineren met een houding die actie van het dier verwacht. Hetzelfde geld voor de leidende merrie. Ga je voor je paard staan springen en trekken dan zal het paard zich omdraaien, zodat jij met je drijvende hengst houding volgens hem weer op de goede plek staat. Namelijk aan de achterkant. Vaak zie ik in mijn lessen dat mensen verkeerde combinaties van houding en positie maken en dan lukt de opdracht niet. Of eigenlijk wordt er een andere opdracht gegeven dan de trainer denkt te geven. Wat ook belangrijk is: kunnen schakelen tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Juist het kunnen wisselen van een zachte naar een harde houding en terug, zorgt voor een alert en paard dat goed aan de hulpen is. Soms kun je erg vast zitten in een vrouwelijke of mannelijk houding omdat je bijvoorbeeld moe of gestrest bent. Dan wordt het niks met trainen. Als je moe bent heb je immers geen overredingskracht en gaat het paard met je aan de haal. Als je gestrest bent kom je gegarandeerd met je paard in conflict. In het leven zonder paarden is het ook handig om te kunnen schakelen tussen zwart en wit, want het zorgt ervoor dat je kunt relativeren, meer bij jezelf blijft en dus minder wordt meegesleept in conflicten. Ik vind niets zo fijn als dit schaakspelletje van zwart naar wit met Sevilla spelen. Alleen maar grijs zijn, vind ik saai en Pluis ook trouwens.

De verhuizing

Woensdag was het dan eindelijk zover. Sevilla ging verhuizen. Op de dag zelf voel ik me behoorlijk onzeker. Doe ik er echt goed aan om haar te verhuizen? Hoe zal ze reageren? Is het de stress van het verhuizen allemaal wel waard? En ik ken daar helemaal niets en niemand….moet ik echt helemaal opnieuw beginnen? Sevilla ziet het allemaal even aan en besluit dan dat mijn lijf zegt dat ze niet in de trailer moet stappen. Ze besluit dat ze wel even een snel hapje van de brokjes kan nemen en er dan maar weer gauw uit moet. Ik weet dat het aan mij ligt, maar ik kan er even niets aan veranderen. Marion heeft het ook door en als Sevilla weer een hap brok komt halen doet ze gauw de stang erachter en kunnen we gaan rijden.

Aangekomen op de Mariahoeve staat ze een beetje te rillen, haar hoofd is in de wolken en de antennes staan vol gericht op de nieuwe omgeving. Maar ze is wel rustig. We zetten haar in de sneeuw en stormwind in een klein weitje achter de stal. Sevilla kijkt haar ogen uit, want aan de horizon trekken kuddes paarden voorbij door de sneeuw. Al gauw begint ze aan het gras te knabbelen.

Later op de middag heb ik mijn spullen ingeruimd en me vast aan wat mensen voorgesteld. Sevilla is een beetje onrustig, omdat ze eigenlijk naar de kuddes wil. Ik neem haar mee naar de binnenbak, om een beetje te kalmeren. Ik vraag haar hoofd laag en geef haar veel makkelijke korte opdrachtjes en na een half uurtje is ze zo relaxed dat ze besluit even te gaan rollen in die nieuwe gekke bodem met stukjes stof.

De volgende avond belt de pensionhouder me om te zeggen dat het goed gaat en dat ze morgen bij de kudde mag. Als ik om een uur of acht in het donker naar de wei loopt staat ze te slapen. De kuddes zijn dichtbij en die staan ook te suffen. Ik neem haar mee naar haar box en ze werpt een mooie vaste drol in het stro. Dat is een goed teken. Wel staat ze weer wat te rillen, maar ik denk niet dat het van de kou is, maar meer van de drang om bij andere paarden te zijn en van alle nieuwe indrukken. Morgen is dat vast beter als ze veilig in haar kudde staat en anders krijgt ze toch een dikke deken op. De wind is hier toch een stuk ruiger dan op stal Jochemsen.

Ik ben helemaal alleen in de binnenbak. Sevilla is heel rustig en helemaal niet bang alleen. We doen eerst wat aan de hand om een beetje op te warmen met dit koude weer. Sevilla doet alles braaf mee, schouderbinnenwaarts en travers. Dan ga ik rijden. Ze is supergeconcentreerd. Ik doe alle oefeningen van de squiretest in stap. Dan draaf ik aan. Voorwaarts neerwaarts op de diagonalen en dan de travers en schouderbinnenwaarts op de rechterhand. Als ik van hand wil veranderen, zet sevilla in draf het appuyement in. Ze kent de volgorde nu al uit haar hoofd… Je moet een gegeven paard niet in de bek kijken en dus zeg ik braaf en zet het appuyement maar even voort. Als we uitstappen blijft ze plots staan en kijkt door de open zijwand van de bak naar buiten. In de verte wandelen een paar paarden voorbij, maar verder is het doodstil. Zo stil als het alleen kan zijn als het heeft gesneeuwd. We luisteren een paar minuten, maar er is echt bijna niets te horen. Het is niet zo gek dat Sevilla hier zo rustig is. Er zijn gewoon geen dingen om door te worden afgeleid en dat is voor het vuurpaard (dat is de karaktergroep van sevilla) eigenlijk erg goed, want die kunnen zich moeilijk concentreren.

Eerste plaatje van sevilla in haar nieuwe huis.