De verhuizing

Woensdag was het dan eindelijk zover. Sevilla ging verhuizen. Op de dag zelf voel ik me behoorlijk onzeker. Doe ik er echt goed aan om haar te verhuizen? Hoe zal ze reageren? Is het de stress van het verhuizen allemaal wel waard? En ik ken daar helemaal niets en niemand….moet ik echt helemaal opnieuw beginnen? Sevilla ziet het allemaal even aan en besluit dan dat mijn lijf zegt dat ze niet in de trailer moet stappen. Ze besluit dat ze wel even een snel hapje van de brokjes kan nemen en er dan maar weer gauw uit moet. Ik weet dat het aan mij ligt, maar ik kan er even niets aan veranderen. Marion heeft het ook door en als Sevilla weer een hap brok komt halen doet ze gauw de stang erachter en kunnen we gaan rijden.

Aangekomen op de Mariahoeve staat ze een beetje te rillen, haar hoofd is in de wolken en de antennes staan vol gericht op de nieuwe omgeving. Maar ze is wel rustig. We zetten haar in de sneeuw en stormwind in een klein weitje achter de stal. Sevilla kijkt haar ogen uit, want aan de horizon trekken kuddes paarden voorbij door de sneeuw. Al gauw begint ze aan het gras te knabbelen.

Later op de middag heb ik mijn spullen ingeruimd en me vast aan wat mensen voorgesteld. Sevilla is een beetje onrustig, omdat ze eigenlijk naar de kuddes wil. Ik neem haar mee naar de binnenbak, om een beetje te kalmeren. Ik vraag haar hoofd laag en geef haar veel makkelijke korte opdrachtjes en na een half uurtje is ze zo relaxed dat ze besluit even te gaan rollen in die nieuwe gekke bodem met stukjes stof.

De volgende avond belt de pensionhouder me om te zeggen dat het goed gaat en dat ze morgen bij de kudde mag. Als ik om een uur of acht in het donker naar de wei loopt staat ze te slapen. De kuddes zijn dichtbij en die staan ook te suffen. Ik neem haar mee naar haar box en ze werpt een mooie vaste drol in het stro. Dat is een goed teken. Wel staat ze weer wat te rillen, maar ik denk niet dat het van de kou is, maar meer van de drang om bij andere paarden te zijn en van alle nieuwe indrukken. Morgen is dat vast beter als ze veilig in haar kudde staat en anders krijgt ze toch een dikke deken op. De wind is hier toch een stuk ruiger dan op stal Jochemsen.

Ik ben helemaal alleen in de binnenbak. Sevilla is heel rustig en helemaal niet bang alleen. We doen eerst wat aan de hand om een beetje op te warmen met dit koude weer. Sevilla doet alles braaf mee, schouderbinnenwaarts en travers. Dan ga ik rijden. Ze is supergeconcentreerd. Ik doe alle oefeningen van de squiretest in stap. Dan draaf ik aan. Voorwaarts neerwaarts op de diagonalen en dan de travers en schouderbinnenwaarts op de rechterhand. Als ik van hand wil veranderen, zet sevilla in draf het appuyement in. Ze kent de volgorde nu al uit haar hoofd… Je moet een gegeven paard niet in de bek kijken en dus zeg ik braaf en zet het appuyement maar even voort. Als we uitstappen blijft ze plots staan en kijkt door de open zijwand van de bak naar buiten. In de verte wandelen een paar paarden voorbij, maar verder is het doodstil. Zo stil als het alleen kan zijn als het heeft gesneeuwd. We luisteren een paar minuten, maar er is echt bijna niets te horen. Het is niet zo gek dat Sevilla hier zo rustig is. Er zijn gewoon geen dingen om door te worden afgeleid en dat is voor het vuurpaard (dat is de karaktergroep van sevilla) eigenlijk erg goed, want die kunnen zich moeilijk concentreren.