Pas de Deux

Gisteren was het eindelijk zover. Er was een kleine leuke verkleed pas de deux wedstrijd georganiseerd op stal. Mariska en ik hadden al maanden lopen brainstormen over hoe verkleed te gaan. We wilden per se als elfjes op een eenhoorn. Dus werd er geknutseld dat het een lieve lust was. Want ja hoe maak je nou een mooie eenhoorn. Op internet bestelden we twee afgrijselijk kinderachtige elfen-vlinderjurkjes met vleugels. Verder kochten we zoveel mogelijk mooi van lelijkheid glitters, bloemen en vlinders. De eenhoorns maakten we van ijzerdraad, papier mache en aluminium folie. Met spelden bevestigden we daar weer een hoop glimmers op. We maakten ook een borsttuig van kunstbloemen en bevestigden kleine blauwe bloempjes aan de kaptoom. Ik ben slecht in maat houden als het om versieren gaat, dus uiteindelijk waren de paarden net kerstbomen. De paarden maakten we op een avondje vleugel- en jurkmak. Ik vraag me soms af waarom ze zich al die zooi, maar laten welgevallen. Zeker als je bedenkt dat seviltje acht maanden geleden nog een wild paard was. Ze wilde niet eens een halster om. Maar ik denk dat de bewonderende blikken voor haar een hoop goed maken. Geniet van deze te gekke fotoimpressie...

Keyword: LOVE

Vorige week de laatste lessen van de cursus academische rijkunst gehad. Iedereen moest opnieuw zijn doelen formuleren. Vreemd genoeg (niet voor de insiders) kwamen we niet uit op fysieke dingen maar op het kerngevoel dat je zoekt in de samenwerking met je paard. Dat wat het zo bijzonder maakt. Fijne van zo'n doel is dat je iedere dag de kans hebt het te behalen. In tegenstelling tot mijn eerder geformuleerde DROOM-DOEL.

Ondertreden

Opleiding Sevilla

Nu ik met Sevilla aan de hand kon werken kon ik ook invloed uit gaan oefenen op haar beweging. In eerste instantie. Probeer je lengtebuiging te vragen. Dat doe je door het paard voorwaarts neerwaarts te vragen, stelling te vragen (draaiing van de 1e wervel: het hoofd) en te vragen onder te treden met het binnen achterbeen. Voorwaarts neerwaarts en stelling vraag je door afwissellend te vragen en toe te staan met de teugel. Ondertreden vraag je door te druk uit te oefenen met op de binnenbuik van het paard op het moment dat het paard het binnenachterbeen optilt. Voor lengtebuiging bij grondwerk moest ik eerst leren zien wanneer het binnenachterbeen werd opgetild (en dat zonder te struikelen terwijl ik achterom keek). Ook moet je leren voelen wanneer je moet vragen en wanneer uitnodigen met de teugel in welke richting. Ook moest ik elren aanvoelen hoe subtiel ik op Sevilla moest inwerken. Wederzijds onbegrip leidde nog wel eens tot een schijnbijt, een maaiend voorbeen of een mooie levade. Sevilla wist me wel duidelijk te maken waar ze wel en niet van gediend was. Wat wel grappig is, is dat ze niet raak beet en altijd afstand nam voor ze ging stijgeren. Ze is en lijft een beleefd paard. Sevilla moest ook leren dat een rukje aan de teugel omlaag betekende dat ze haar hoofd moest laten vallen. Dat heb ik haar tot haar grote plezier geleerd met brokjes. Brokje in mijn hand rukje omlaag en de opmerking hoofd laag. Sindsdien is Sevilla chronisch op zoek naar snoepjes en na verloop van tijd ben ik erg zuinig geworden met de snoepjes, omdat ze echt irritant begon te worden.

Beginnende lengtebuiging van Sevilla.

Cursusdag akademische rijkunst

Tijdens de vorige cursusdag kademische rijkunst was het thema balans. Balans begint bij vertrouwen en rust van de ruiter. Daarom begonnen we de dag met een schrikparcours. Bij een schrikparcour is het de opdracht aan de ruiter om uit te stralen dat dingen niet eng zijn. Makkelijk denk je want ik ben niet bang voor een paraplu of een bal. Maar meestal is de ruiter wel bang dat het paard gaat schrikken en dan denk het paard al gauw dat die verschrikte lichaamstaal van zijn baasje te wijten is aan al die nieuwe objecten. Dus je moet er op vertrouwen dat je paard je vertrouwd en overal zal volgens. Makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ons parcour: Vlaggetjes wapperden in de wind, er was een parapluie, balkjes en grote opblaasballen en een mooie houten plaat om overheen te lopen. Sevilla is natuurlijk een stierenvechterspaard en dus van nature nergens bang voor. Ze vond de meeste dingen dan ook reuze interessant. Het enige waar ze zich telkens weer een hoedje van schrok was de paraplu. Maar al met al super gedaan hoor Seviltje! Hieronder een mooie fotoreportage!

Sevilla: O gaaf hebben jullie die speciaal opgehangen omdat jullie mij zo fantastisch vinden?!

Hoei, Dat is schrikken!

Dat is een rare grasspriet, kun je die eten?

Zo in Spaanse draf over die bakjes! Wie durft nu nog te beweren dat een andalusier niet kan springen!

Zo nou heb ik wel een snoepje verdient!

Poe! Even bijkomen van al die nieuwe indrukken!