De overeenkomst tussen Cowboys en Ridders...

Bij zowel ridders als cowboys had een paard een functie. Die functie was bij de ridders vechten en bij de cowboys veehoeden. Vechten doe je met een wapen en bij veehoeden heb je vaak een lasso in je hand. Dat betekent dat er maar een hand overblijft om je paard te besturen. Vandaar dat zowel bij het western rijden als bij de akademische rijkunst het doel is uiteindelijk met een hand te rijden, de linkerhand. Met de rechterhand kun je namelijk het beste mikken, omdat je daar een betere motoriek in hebt. (Die bij mij overigens altijd tekortschoot, vandaar dat ik het niet zo heb op balsporten...). Afgelopen donderdag heb ik voor het eerst eenhandig gereden met Sevilla en dat beviel me erg goed. Ik moet toegeven dat ik me in eerste instantie een beetje gehandicapt voelde... Je moet eerst sowieso al die teugels op de juiste maat en op de juiste plek in die ene hand friemelen. Dan blijkt dat je ook nog je duim omhoog moest steken en de rest van de teugel naar voren toe in een boogje moet laten hangen. Nadat marion alles in mijn hand had gehangen had ik had zoiets van: Laat ik dit maar even niet meer loslaten, dan blijft het mooi zo zitten. In de rechterhand kwam dan het wapen (de zweep). Ik ging mooi half stuurloos op de volte rechtsom, maar gelukkig valt ze dan naar binnen dus bleven we dan min of meer op de volte. Je moet extra goed op je zit rijden, want je kunt niet meer met je hand corrigeren. Sevilla kwam heel mooi met haar hoofd omlaag en boog mooi in haar lijf op de volte. Toen gingen we van hand veranderen...dacht ik. Dat lukte dus mooi niet. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik dan dus mijn teugels moest wisselen en alles voelde opeens zo omgekeerd. Dus afwenden ging wel maar dan gingen we toch weer rechtsom. We kwamen op het idee om Sevilla een beetje te helpen door de zweep langs haar rechterzijde richting hoofd te houden. Zodat ze begreep dat ze daar niet door kon en dus dan maar linksaf moest. Eenmaal op de linkerhand kon ik niet op de volte komen, maar wel hoefslag volgen. Op de lange zijdes reden we linksom travers en rechtsom schouderbinnenwaarts. Zo moest ze telkens haar zwakkere rechterachterbeen het meest belasten. Uiteindelijk ging dat best goed. Wel moet ik er goed op letten dat ik niet te vaak en te lang ophoudingen maak. Ik moet vraag en antwoord spelen met Sevilla. Ik vraag buiging met de teugel en laat dan weer snel los zodat ze kan reageren en met buiging en ontspanning. Ook Claudia heeft tijdens het weekend bij Bent Branderup voor het eerst met 2 teugels eenhandig gereden. Ik ben blij dat ik maar 1 teugel heb... Hieronder een plaatje van haar eerste stappen eenhandig. Van mezelf heb ik die helaas niet...

Clau en Os eenhandig!

Trekken rond Hoenderloo

Horsetalk-ship

Ik moet iets bekennen. Ik praat tegen mijn paard. Eerst was ik me er niet zo van bewust, maar na een intensief weekend met de meiden van stal in Hoenderloo, blijkt dat ik toch een tikkeltje meer tegen haar praat dan menig ander. Het is niet alleen dat ik praat, maar het blijkt ook dat de onderwerpen nogal afwijken. Hield ik me in het begin nog een beetje in als er anderen bij waren. Inmiddels kan het me allemaal niet meer schelen. Sevilla is al een tijdje omgedoopt tot Pluiskie...omdat ze van de winter zo pluizig was. Een gesprek met sevilla gaat ongeveer alsvolgt:

Sanne: He pluiskie!
Sevilla: Bonk, (hoofd tegen de voerbak). Dan flappen die 2 mega-oren naar voren.
Sanne: Vandaag mag je mee in de trailer samen met je vriendin Esprit.
Sevilla: Rekt haar hals over de deur richting mijn broekzak.
Sanne: Dan gaan we naar het bos. Daar ben je nog nooit geweest, maar daar staan heel veel bomen en misschien zien we ook nog wel een tijger.
Sevilla: Schuur. schuur...
Sanne: Kijk hier is de kaart van het bos, we moeten eerst alsmaar rechtdoor en dan bij 83 naar links.
Sevilla: Kijkt geintreseerd naar de kaart en probeert vervolgens er een hap uit te nemen.

Bij een dergelijk gesprek rolt de helft van de ruiters over de grond van het lachen. Ik laat ze maar lachen, ze weten niet wat ze missen. Sevil en ik snappen elkaar en daarmee uit! Gelukkig heb ik er een paar aangestoken en begint Mirjam nu ook de grootste flauwekul uit te kramen.

Concentratie

Soms is er geen pijl op te trekken....of toch wel?!

Maandag was ik compleet relaxed en Sevilla ook. Ik zet haar even los in de bak om mijn handen vrij te hebben om het hek goed dicht te doen. Als ik haar wil pakken rent ze weg. Dat doet ze anders nooit. Maar Sevilla wil vandaag eerst even gek doen. Dus freestyle ik maar even. Zo krijg ik haar toch niet te pakken. Sevilla maakt de raarste bokkesprongen en draaft na 5 minuten naar me toe voor een aai. Ik pak haar en we gaan werken aan de hand. Sevilla houd niet van drijvende hulpen. Ik test uit waar ik Sevilla met een zachte hand kan sturen in haar lijf. Normaal geef ik alleen een hulp door mij hand als drijvende hulp te gebruiken op de buik. Nu aai en kriebel ik sevilla op de hals, op de schouder, op haar achterbeen en op verschillende plaatsen links en rechts van haar ruggengraat. Het is meer masseren dan prikken. Door dat te doen leg ik de aandacht even bij dat stukje van haar lijf en geef aan in welke richting ik wens dat haar lijf gaat. Sevilla wordt er erg relaxed van en uiteindelijk laat ik haar travers lopen door aan beide kanten van haar ruggengraat mijn zitbeen knobbels te imiteren. Haar oren vallen opzij van de concentratie en je ziet in haar beweging dat ze heel bewust denkt: Dit achterbeen hierheen en dan dit achterbeen daarheen. Ze loopt echt in slowmotion. Wat een supermoment!

Eerst even gek doen!

Dinsdag; veel te druk op mijn werk. Toch maar even met hoofdpijn naar Sevilla. Het is druk op en rond de stallen. Ik kom niet tot rust. We gaan longeren. Er zijn andere mensen en ik voel hun ogen. Ik laat me afleiden door het geschreeuw van kommandos in de andere bak. Het longeren gaat aardig. Eigenlijk moet ik hier tevreden mee zijn en stoppen, maar ik wil er zo graag nog even op. Het wordt rustiger, paarden vertrekken, tot we alleen over zijn. Sevilla, vind dat meestal niet zo leuk... alleen achter blijven. Maar vandaag maakt ze geen bokkesprongen als de paarden vertrekken. Wel is ze veel te vlot en veel te snel afgeleid en mijn gedachten gaan met haar mee. De momenten van concentratie zijn maar kort. Ik weet wel dat het niet gaat lukken vandaag. Ik zoek naar een moment om het toch nog aardig af te sluiten. Een rondje draf dan maar. Heel even gaan de achterbenen er onder, ik zeg braaf. Sevilla stopt abrupt en ik stap af. Ze kijkt me blij aan. Alsof ze wil zeggen; Goed he!? Een paard is gauw tevreden. En als zij tervreden is dan ben ik dat ook.

Flaporen = Opperste Concentratie!