Horsetalk-ship

Ik moet iets bekennen. Ik praat tegen mijn paard. Eerst was ik me er niet zo van bewust, maar na een intensief weekend met de meiden van stal in Hoenderloo, blijkt dat ik toch een tikkeltje meer tegen haar praat dan menig ander. Het is niet alleen dat ik praat, maar het blijkt ook dat de onderwerpen nogal afwijken. Hield ik me in het begin nog een beetje in als er anderen bij waren. Inmiddels kan het me allemaal niet meer schelen. Sevilla is al een tijdje omgedoopt tot Pluiskie...omdat ze van de winter zo pluizig was. Een gesprek met sevilla gaat ongeveer alsvolgt:

Sanne: He pluiskie!
Sevilla: Bonk, (hoofd tegen de voerbak). Dan flappen die 2 mega-oren naar voren.
Sanne: Vandaag mag je mee in de trailer samen met je vriendin Esprit.
Sevilla: Rekt haar hals over de deur richting mijn broekzak.
Sanne: Dan gaan we naar het bos. Daar ben je nog nooit geweest, maar daar staan heel veel bomen en misschien zien we ook nog wel een tijger.
Sevilla: Schuur. schuur...
Sanne: Kijk hier is de kaart van het bos, we moeten eerst alsmaar rechtdoor en dan bij 83 naar links.
Sevilla: Kijkt geintreseerd naar de kaart en probeert vervolgens er een hap uit te nemen.

Bij een dergelijk gesprek rolt de helft van de ruiters over de grond van het lachen. Ik laat ze maar lachen, ze weten niet wat ze missen. Sevil en ik snappen elkaar en daarmee uit! Gelukkig heb ik er een paar aangestoken en begint Mirjam nu ook de grootste flauwekul uit te kramen.