Len(g)tebuiging

Met het rijden ben ik sinds de vorige les bezig met het lengtebuigen van sevilla op mijn zit. Het was echt een rare dag vandaag qua rijden. Eerst ging het voor geen meter. Ik moet mezelf dan echt 100.000 keer zeggen: het gaat je een keer lukken niet opgeven, het gaat je een keer lukken, buig buig buig. Dan gebeurt er een fractie van een seconde iets en net als ik denk JAAAA, dan is het weer weg. Ik zou het moment het liefst stilzetten, opvegen en veilig in een potje met een dekseltje stoppen, maar dat gaat dus niet. Heel krampachtig kreeg ik dus af en toe voor mekaar dat het heel even lukte. Sevilla wilde telkens van hand veranderen op de volte en ik liet haar haar gang gaan. Op een gegeven moment dacht ik: Ik moet toch effe een tikkie meer luisteren en onspannen en opeens, zat ik linksom op de volte, maar doordat we zo vaak waren gewisseld, was ik mijn orientatie kwijt. Voor mijn gevoel zat ik opeens linksom op een volte rechtsom. Sevilla's buik schommelde heen en weer met de achterbenen mee en ik voelde opeens de hele beweging. Het was zo raar. Ik wist echt niet meer wat achter en voor was of onder en boven. Even bekroop me het gevoel dat ik achterstevoren zat, of ondersteboven, of wat dan ook. Maar het gekke was, ik voelde opeens ook, of haar buik linksom of rechtsom schommelde, of omhoog in plaats van omlaag of, dat haar heupen vooruit of achteruit fietsten. En toen viel opeens een kwartje...want door te switchen tussen gewoon linksom of rechtsom mee te schommelen, kon ik bepalen of we linksom of rechtsom bogen. Zo dizzie-achtig reed ik een minuut of vijf dan weer linksom en dan weer rechtsom voltes en sevilla schoot keer op keer in de goede lengtebuiging. Zonder gedoe met teugels of wat krampachtig gedoe van mijn kant. En toen begon ze te tandenknarsen, want buigen dat is vet zwaar werk voor een paard. Ik wist dat ik er dus een eindje aan moest breien. Ik wist ook dat het maar zo weer een week kan duren voor ik dit gevoel weer terug kan vinden. O, wat zou ik het gevoel graag in een potje stoppen en aan iedereen laten zien en er af en toe even aan ruiken, zodat ik het gevoel terug kon halen....maar ja dat kan dus niet.