Samen een weekendje op trainingskamp

Dit weekend ben ik naar Florien geweest met Sevilla. De afgelopen weken liet Sevilla al doorschemeren dat ze er echt aan toe was om met zijn tweeën op pad te gaan. Ze ging uit zichzelf op de trailer (zonder touw) en was ook alleen in het donker goed geconcentreerd met rijden. Ik had zaterdag echt kriebels in mijn buik, zo’n zin had ik er in. Sevil ging braaf op de trailer. Ze wist dondersgoed dat het vandaag geen oefenen was en dat we gingen rijden. Onderweg ben ik twee keer gestopt om om de hoek van de deur te kijken. Sevil stond een beetje te snuiven, maar was niet bezweet en ze had zelfs het hooinet half leeg geknabbeld. Eenmaal in Valthermond moest ze alleen op de wei. Het gras bleek lekker te zijn, want we hoorden haar een uur niet. Later begon ze een beetje te hinniken, maar meer om contact met de groep te houden en er was geen geren. Tegen de tijd dat we les hadden was het donker. Maar toch was Sevil braaf. We gingen rijden en aan mijn houding werken. Na een half uurtje les mocht ik nog een half uurtje op de bal. We komen erachter dat mijn rechter schouder toch wel zeker 3 cm lager hangt dan mijn linker schouder. En dat in plaats van Sevil, ik maar eens langs de osteopaat mag. Later thuis kijk ik nog eens in de spiegel en kan ik haast niet geloven dat ik dit nooit eerder heb gezien. Ik weet wel dat ik scheef op mijn paard zit. Maar dat ik ook scheef op de grond sta, was me nooit zo erg opgevallen. Verder hed ik een mooi boodschappenlijstje met aandachtspunten, hoofd, handen, benen, heupen etc…Genoeg om aan te werken dus. De volgende morgen besluiten we eerst even aan de longe en aan de hand te werken. Ik krijg een paar goede tips om Sevil nog lager en wat meer richting loodlijn te krijgen, zodat we die deuk uit haar nek kunnen trainen. Met rijden lukt het me wel haar hoofd een beetje omlaag te krijgen, maar niet omlaag en haar neus richting de loodlijn. Ik heb me ooit voorgenomen dat ik niet mijn paard in de krul wil trekken. Maar nu blijkt dat alleen maar de achterbenen van sevilla onder vragen niet lijdt tot een boogconstuctie in haar wervelkolom. Dus is het nodig om haar van voren te helpen door met de buitenteugel te spelen en daar duidelijk contact meet te houden. Maar zodra ik contact neem, stopt Sevillas motor er achter mee. Ze maakt overal plaats voor de teugel behalve in haar hals. Ik krijg het niet voor mekaar. Florien vraagt of ze even zelf mag voelen, zodat ze me beter kan helpen en Sevilla een stukje op weg kan helpen. Florien vraagt Sevilla veel duidelijker wat ze wil en stopt pas met hulpen geven als ze reactie krijgt. Sevilla is even uit haar comfortzone. Om dat te doen bij een paard moet je wel overtuigd zijn dat wat je vraagt het juiste is. Nu heb ik gezien wat de bedoeling is en bij Sevilla is na een kwartiertje met een groot vraagteken op haar voorhoofd het kwartje gevallen…ohhhh je bedoeld hals rond. Poeh dat is wel moeilijk zeg…..! Na een uurtje zadelen we Sevilla nog eens op en mag ik het proberen. Pluis denkt: In wat voor een trainingskamp ben ik nou weer beland!? Het is verrekte lastig alles tegelijk goed te doen, maar ik moet en zal dit kunnen. En ja hoor het lukt! Linksom en rechtsom! Je merkt dat bij ons allebei het kwartje is gevallen. Een hoop van de dingen herken ik wel en ik merk ook dat ik al beter meerdere stukken van mijn lijf tegelijkertijd onder controle heb dan een paar maanden terug. Al dat inprenten werpt dus toch zijn vruchten af. Ik zie nu resultaat van al die kleine stapjes in mijn paard. Dat is fijn. Als ik afstap zijn florien en ik allebei erg postief. Het vergt een hoop oefenening maar we gaan er wel komen. De terugreis verloopt voorspoedig. Als ik afrit Wageningen neem, valt er toch ook een last van me af. Ik laat een traantje omdat alles net zo goed is gegaan, als ik maar had mogen hopen. Sevilla stapt in muizestapjes achteruit de trailer af en kijkt kalm en trots om zich heen. We zijn weer terug op landgoed Pluizestein. Langzaam schrijd ze de wei in en ploft neer om zich even lekker om te wentelen in haar thuisgrond.

Sevilla en haar verre familie....

's Morgens vroeg

Effe chillen, zwaar hoor zo'n trainingskamp!