Een paard hoort in de wei

Zo'n vastgevroren plankje is geweldig speelgoed.

De week erop bleef ik de dingen die ik geleerd had bij de les oefenen. Ondertussen hadden we wel een klein probleem, want Sevilla kon niet in de wei, omdat ze zich niet liet vangen. Sevilla was gewend om in de wei te staan, ze had al vijf jaar niets anders gedaan. Ze zou het snelste gewend zijn als ze weer tussen andere paarden van haar geliefde gras kon eten. Door de verandering in voer en de stress die de verhuizing met zich mee had gebracht was ze flink aan de diarree geraakt. Het was dus heel belangrijk dat ze snel ging leren zich te laten vangen. Maar ja vangen kun je alleen leren door het paard los te zetten. Ze had me natuurlijk al wel wat beter leren kennen en met het longeren had ze geleerd dat ze naar me toe mocht komen als ik op mijn hurken ging zitten. Maar toen was het toch tijd om haar eens los te zetten. De zaterdag erop zette ik haar dus met een bak kuil en een emmer water in de longeercircel en liet haar daar een uurtje of twee een beetje chillen. Ondertussen kon ze lekker naar de ponylessen kijken. Na die twee uur stapte ik niet geheel vol vertrouwen in de longeercircel. Liep met zo veel mogelijk zelfvertrouwen op haar af en Sevilla liep weg. Hmmm, wat nu? Marion riep dat ik maar met haar moest gaan freestylen tot ze zich overgaf. Dus daar gingen we, linksom rechtsom. Sevilla remde hard en draaide om door op haar achterhand te gaan zitten en in een keer haar lijf 90 graden te draaien. Na een tijdje rond gegaloppeerd te hebben, probeerde ik haar naar me toe te laten komen, maar ze bleef op een afstandje staan en liep weg toen ik haar naderde. Maar weer verder galopperen dan. De andere paarden verlieten de bak. Sevilla was helemaal bezweet en buiten adem. Ze had natuurlijk ook totaal geen conditie. Ik had best een beetje medelijden met haar, maar er zat niets anders op. Na zo'n 20 minuten liet ik haar weer stilstaan en overbrugde ik de laatste meters die nog tussen ons inlagen. Ik pakte haar dolgelukkig bij het halster. Ik had er opeens vertrouwen in dat het allemaal wel goed ging komen. Ik aaide haar en liep toen nog een half uur met een big smile op mijn gezicht met haar door de wei om lekker gras te eten.