"Goethe over paarden en mensen"

Het boek dat ik uit de Bieb van Wageningse Universiteit heb opgevist over paarden in de literatuur, moet toch echt weer eens worden ingeleverd. Dat is maar goed ook, want er ligt nog een hele stapel boeken te wachten op mijn nachtkastje en wanneer kom je nu aan lezen toe als je 40 uur werkt en een paard hebt. Het enige moment is eigenlijk de woensdagavond, want dan heb ik mijn vrij van paardenavond. Gisteren dus de laatste bladzijdes gelezen van dit boek, dat overigens echt naar oud boek ruikt...

Maar voor het terug gaat nog een citaat! Goethe vond het paard het mooist als het niet aangetast was door de mens, dat vond hij overigens ook van mensen. Hij had een hekel aan ingesnoerde vrouwenlijven en gecoupeerde paardenstaarten. Hij vond ook het werken met paarden in een rijbaan de menselijke geest op een unieke manier goed doet. Maar zijn mooiste uitspraak wil ik letterlijk citeren:

"Menschen und Thiere verschmelzen in de Reitbahn dergestalt in Eins, dass man nicht zu sagen wuesste, wer denn eigentlich den andern erzieht."

"Mens en dier versmelten in de rijbaan op een dergelijke wijze, dat men niet met zekerheid kan zeggen wie nu eigenlijk wie opvoed."