Lange Lijnen

Ik heb inmiddels ook les gehad van florien aan de lange lijnen!

Maandag is niet-rijden dag. Op maandag moet ik altijd mesten en youngster verzorgen en sevilla heeft er dan al 4 trainingsdagen met rijden op zitten (op woensdag heeft ze vrij). Dus ben ik streng voor mezelf op maandag mag ik er niet op. Omdat de cirkel een zwembad is, is free stylen niet echt leuk. Dus ga ik werken aan de hand. Dat gaat erg goed. De huiswerkpuntjes van florien voor het werken aan de hand zitten er wel aardig in. We hebben allebei goede zin, stap en draf gaan soepel en ik probeer haar voor de lol te laten aangalopperen. Dat is nog wel moeilijk en vergt toch wel wat tempo van mij. (in de draf kan ik inmiddels gewoon lopen in plaats van rennen). Sevil denkt draf uitstrekken, dus neem ik haar weeg terug naar het rustige tempo en uiteindelijk springt ze op beide handen een paar passen aan. Ook oefen ik op het geconcentreerd halthouden. Sevilla vind dat saai. Halthouden was namelijk altijd hoofd omhoog en om je heen kijken en geaaid worden enzo. Dus dat is even wennen. Ik ben eigenlijk door mijn òefenpuntjes heen, maar wil nog niet stoppen, dus haal ik de lange lijnen op. Eens kijken of ze dan ook voorwaarts neerwaarts loopt. Het gaat super. Ik waan me in de Spaanse Rijschool! Ik stuur haar over de diagonaal, doe een gebroken lijn, door een S van hand veranderen en rechtuit over de AC-lijn. Gaat allemaal goed, Buiging wisselen gaat goed en ze is mooi recht. Hals strekken gaat ook. Hoewel ik dat wel een beetje eng vind met die lijnen en dus hou ik mijn handen maar lekker hoog, zodat ze niet over de teugel kan stappen. Dan denk ik, laten we maar eens aandraven. Dat hebben we nog nooit gedaan. Sevil laat zich het geen twee keer zeggen. DRAF is LEUK. Dan kan ze lekker showen! Omdat ik achter haar loop, zie ik haar sierlijk met haar heupen wiegen in een mooie kadans. Ze briest er lekker op los. Als ik afwend gaat ze over naar de stap, omdat ze wat onzeker is, maar na een paar keer van hand veranderen, weet ze wel wat de bedoeling is en blijft ze lekker draven. Uiteindelijk zeg ik stap. Ze stopt prompt en ik bots bijna tegen haar billen op. Ik kriebel haar boven haar staart en sevilla kijkt trots om. Dat doen we niet gek, he?, lijkt ze te zeggen. We rennen nog een paar rondjes los door de bak. Sevilla maakt woest gebaren met haar benen en haar hoofd en dan is het feest weer over. Ik weet niet of ik morgen wel wil rijden. Lange lijnen zijn veel leuker!

Koud watervrees

Aan een ding heeft sevilla echt een hekel, nattigheid. Maar ja wat wil je ook ze is nu eenmaal een vuurpaard en dat gaat niet goed samen met water. Ze houd niet van afspuiten met koud water en niet van plassen en niet van een natte vacht. Als het herfst is en het regent en waait, wil ze natuurlijk toch naar buiten. Maar het is me al een paar keer overkomen dat ze met haar dunne zomervacht weer bibberend op stal kwam. Inmiddels let ik er dan ook goed op dat ze haar regenjas op zulke dagen aan heeft. Wat ze ook echt niet lekker vindt is als ik op haar rug ga zitten en de druppeltjes onder de barebackpad komen opeens op haar huid terecht. Dan zakt ze helemaal in elkaar en wil ze het liefst gaan liggen. Gisteren liep ik met haar naar het grasveld, maar eerst moesten we door een diepe plas. Ik sprong via het midden naar de overkant, zonder natte voeten te krijgen. Ik verwachte dat sevil wel zou blijven staan treuzelen en keek om. Op dat moment zag ik dat ze zich vanuit stilstand op haar achterbenen verhief, haar benen opvouwde en met een enorme sprong over de 2 meter brede plas heen vloog. Ik schrok me de pleuris, maar Sevilla deed haar hoofd omlaag en begon met droge voeten lekker te eten. Wat is het toch een grappig paard!

Voorwaarts neerwaarts

Vorige week schreef ik over mijn trainingsweekend bij Florien. Nu een week later ben ik verbaasd hoeveel er veranderd is in de houding van sevilla en hoe dat van de een op de andere dag heeft kunnen veranderen. Vorige week zondag hebben we sevilla redelijk streng gevraagd na te geven. Het kwartje viel. Maandag moest ik nog duidelijk mijn hand laag plaatsen en steeds weer vragen. Maar dinsdag konden mijn handen alweer omhoog en kon ik beginnen te focussen op mijn andere aandachtspuntjes, binnenhand stil en handen even hoog en kon ik met een voorwaarts neerwaartse tendens afwenden, maar liepen we nog wel te slingeren. Woensdag vrij en donderdag gefreestyld ter herstel. Vrijdag en zaterdag kon ik al een slangevolte rijden en was ze lekker voorwaarts en heb ik een rondje linksom en een rondje rechtsom gedraafd. Zondag reed ik schouder binnenwaarts met een voorwaarts neerwaartse tendens en ging het omstellen bij het van hand veranderen en gebroken lijnen rijden erg vloeiend. Aan het einde van de training liep ze supermooi laag in de aanleuning te strechten, ik rechtop aan een lange teugel en ze kwam niet ophoog met haar hoofd. De trainingen zijn erg kort om Sevilla te sparen en dat is voor mij ook wel weer eens lekker. Ben ik op tijd thuis. Vandaag ga ik lekker freestylen om weer te laten herstellen. Deze week richting binnenhoefslag, volte en misschien meer zijgangen en in ieder geval houding. En natuurlijk lekker verder stretchen

Bari, Italie.

Een paar weken terug was ik op een congres in Bari, Italie. Tijdens het aanmelden voor het congres valt mijn oog op een oud schilderij, met daarop een veldslag. In het midden staat een zwart paard afgebeeld, met een ridder in een harnas. Het paard is klein, want de mensen in die tijd waren klein en toch is de man op het paard naar verhouding erg groot. Ik neem even de tijd om het schilderij goed te bekijken. Het is bekend dat de cavalleriepaarden vroeger een stokmaat van rond de 1.50 hadden en gefokt werden op een korte rug zodat ze sterk en wendbaar waren. Helaas kan ik er geen foto van maken want ik heb geen camera mee en de batterij van mijn telefoon is op. Twee dagen later brengen we een bezoek aan Castel del Monte, een kasteel uit 1200. Het is gebouwd door koning Frederic II. Het is een koud en leeg kasteel op een heuvel, zonder franje. Mensen die hier vroeger woonden, moeten zich dood hebben verveeld. Hoewel veilig, waren ze ook opgesloten in hun eigen fort, afgesloten van de echte wereld. Ik kijk vanaf de eerste verdieping uit over de 8 hoekige binnenplaats en stel me voor hoe ridders met hun barokke paarden opkijken naar de koning.

Bari ligt ter hoogte van Napels aan de Adriatische kust. Ik herinner me dat de Habsburgers twee van hun Lippizaner stamhengsten uit deze regio importeerden: Neapolitano en Conversano. Dit waren Italiaanse varianten op het oud Spaanse ras dat vandaag de dag nagenoeg uitgestorven is. Destijds golden ze als de beste cavallerie paarden van Europa. Ik meen me te herinneren dat het ras vandaag de dag Murgese wordt genoemd en zwart is, net als het paard op het schilderij. Thuis besluit ik het allemaal nog eens na te zoeken. Ik kom er achter dat er vlak bij Bari een dorpje ligt met de naam Conversano. In Bari blijken twee rijscholen te zijn geweest, die inmiddels zijn verdwenen. Het zwarte paard op het schilderij in Bari was dus een Murgese voorvader van de witte Lippizaner. Over Frederic II vind ik het volgende:

"Murgese origins date back the XIII century, from the legendary war-horses Of the Emperor Federico II of Svevia. The Emperor ruled over the tormented destiny of the Holy Roman Empire from 1212 to 1250 and along with his passion for horses held a great love for Puglia where he built his most beautiful residence: the Castle del Monte considered by the experts a real jewel of medieval architecture. The Emperor ordered his squires to breed his horses in the hard habitat of Murge in order to obtain strong legs and hoofs. In fact, we know that the Emperor had three stud farms in this land. Federicians methodologies in breeding and selection are been handed on from “De Medicina equorum” by Giordano Ruffo of Calabria who was the Emperors’ squire and one of the first Italian veterinary science scholars. Federico II of Svevia loved the Murgese especially because its attitude in the falconry. This was the Emperor’s favourite sport."

Mond open?

Pluis hinnikend op de foto

Standbeeld van een paard met zijn mond open voor het parlement aan de ring in Wenen.

En iets verderop aan de ring in het museumkwartier, een paard met S kandare en een open mond aan een losse teugel

Van het weekend betrapte ik Sevilla op de camera met haar mond open. Ze stond namelijk te hinniken. Toen ik de foto's bekeek viel opeens een kwartje. Op veel klassieke beeldhouwwerken worden de paarden met de mond open afgebeeld. Als ze dan een kandare in hebben kon ik me nooit aan de indruk onttrekken dat kandares destijds kennelijk niet goed zaten....waarom zou het paard anders met zijn mond open op het standbeeld zijn afgebeeld. Echter ook op onbetuigde beelden staan de paarden afgebeeld met de mond open. Nu met die foto van sevilla naast de beelen realiseer ik me ineens dat de beeldhouwers dus een expressief hinnikend paard wilden laten laten zien. Het is prachtig want opeens kan ik die beelden niet alleen zien maar ook horen!? Hoewel vandaag de dag de ring van wenen gevuld is met autos, was die vroeger gevuld met rijtuigen. Destijds hoorde je dus gehinnik en het moet net geleken hebben of de bronzen paarden zelf hinnikten. Maar wat ook belangrijk is. Een mooi paard was destijds een paard dat zichzelf mocht uiten! Niet een paard wat met een nepexpressie en in alle stilte zijn dressuurproef liep. De paarden in de grand prix van vandaag de dag mogen niet afgeleid zijn. Ze mogen niet hinniken en ze mogen al helemaal niet uit eigen initiatief een capriool aan de proef toevoegen. Ik vond die capriool aan het einde van de proef tijdens de WEG in Kentucky het mooiste moment. Sommige mensen noemen het verzet en misschien was het dat ook. Maar misschien was het verzet tegen het niet mogen uiten van de paardeigen expressie. Ik vind dat het eigen initiatief van een paard de mooiste momenten oplevert en de Habsburgers waren het kennelijk met me eens.

Samen een weekendje op trainingskamp

Dit weekend ben ik naar Florien geweest met Sevilla. De afgelopen weken liet Sevilla al doorschemeren dat ze er echt aan toe was om met zijn tweeën op pad te gaan. Ze ging uit zichzelf op de trailer (zonder touw) en was ook alleen in het donker goed geconcentreerd met rijden. Ik had zaterdag echt kriebels in mijn buik, zo’n zin had ik er in. Sevil ging braaf op de trailer. Ze wist dondersgoed dat het vandaag geen oefenen was en dat we gingen rijden. Onderweg ben ik twee keer gestopt om om de hoek van de deur te kijken. Sevil stond een beetje te snuiven, maar was niet bezweet en ze had zelfs het hooinet half leeg geknabbeld. Eenmaal in Valthermond moest ze alleen op de wei. Het gras bleek lekker te zijn, want we hoorden haar een uur niet. Later begon ze een beetje te hinniken, maar meer om contact met de groep te houden en er was geen geren. Tegen de tijd dat we les hadden was het donker. Maar toch was Sevil braaf. We gingen rijden en aan mijn houding werken. Na een half uurtje les mocht ik nog een half uurtje op de bal. We komen erachter dat mijn rechter schouder toch wel zeker 3 cm lager hangt dan mijn linker schouder. En dat in plaats van Sevil, ik maar eens langs de osteopaat mag. Later thuis kijk ik nog eens in de spiegel en kan ik haast niet geloven dat ik dit nooit eerder heb gezien. Ik weet wel dat ik scheef op mijn paard zit. Maar dat ik ook scheef op de grond sta, was me nooit zo erg opgevallen. Verder hed ik een mooi boodschappenlijstje met aandachtspunten, hoofd, handen, benen, heupen etc…Genoeg om aan te werken dus. De volgende morgen besluiten we eerst even aan de longe en aan de hand te werken. Ik krijg een paar goede tips om Sevil nog lager en wat meer richting loodlijn te krijgen, zodat we die deuk uit haar nek kunnen trainen. Met rijden lukt het me wel haar hoofd een beetje omlaag te krijgen, maar niet omlaag en haar neus richting de loodlijn. Ik heb me ooit voorgenomen dat ik niet mijn paard in de krul wil trekken. Maar nu blijkt dat alleen maar de achterbenen van sevilla onder vragen niet lijdt tot een boogconstuctie in haar wervelkolom. Dus is het nodig om haar van voren te helpen door met de buitenteugel te spelen en daar duidelijk contact meet te houden. Maar zodra ik contact neem, stopt Sevillas motor er achter mee. Ze maakt overal plaats voor de teugel behalve in haar hals. Ik krijg het niet voor mekaar. Florien vraagt of ze even zelf mag voelen, zodat ze me beter kan helpen en Sevilla een stukje op weg kan helpen. Florien vraagt Sevilla veel duidelijker wat ze wil en stopt pas met hulpen geven als ze reactie krijgt. Sevilla is even uit haar comfortzone. Om dat te doen bij een paard moet je wel overtuigd zijn dat wat je vraagt het juiste is. Nu heb ik gezien wat de bedoeling is en bij Sevilla is na een kwartiertje met een groot vraagteken op haar voorhoofd het kwartje gevallen…ohhhh je bedoeld hals rond. Poeh dat is wel moeilijk zeg…..! Na een uurtje zadelen we Sevilla nog eens op en mag ik het proberen. Pluis denkt: In wat voor een trainingskamp ben ik nou weer beland!? Het is verrekte lastig alles tegelijk goed te doen, maar ik moet en zal dit kunnen. En ja hoor het lukt! Linksom en rechtsom! Je merkt dat bij ons allebei het kwartje is gevallen. Een hoop van de dingen herken ik wel en ik merk ook dat ik al beter meerdere stukken van mijn lijf tegelijkertijd onder controle heb dan een paar maanden terug. Al dat inprenten werpt dus toch zijn vruchten af. Ik zie nu resultaat van al die kleine stapjes in mijn paard. Dat is fijn. Als ik afstap zijn florien en ik allebei erg postief. Het vergt een hoop oefenening maar we gaan er wel komen. De terugreis verloopt voorspoedig. Als ik afrit Wageningen neem, valt er toch ook een last van me af. Ik laat een traantje omdat alles net zo goed is gegaan, als ik maar had mogen hopen. Sevilla stapt in muizestapjes achteruit de trailer af en kijkt kalm en trots om zich heen. We zijn weer terug op landgoed Pluizestein. Langzaam schrijd ze de wei in en ploft neer om zich even lekker om te wentelen in haar thuisgrond.

Sevilla en haar verre familie....

's Morgens vroeg

Effe chillen, zwaar hoor zo'n trainingskamp!