'Het verhaal dicteert de vorm' harry mullisch

Gisteravond laat zat ik te kijken naar een praatprogramma. Het ging over Harry Mullisch. Hij heeft ooit gezegd: Het verhaal dicteert de vorm. Opeens dacht ik, zo is het met je paard ook. Ik kocht Sevilla als een onbeschreven blad. Ik vond het een mooi blad. Ik wilde er graag wat op schrijven. Ik wist ook hoe het blad er uit moest gaan zien als het af was. Maar ja toen moest ik dus gaan beginnen. In het begin wilde ik alles in een keer goed opschrijven, want anders moest ik dingen door gaan strepen en daar is het blad niet meer zoals je van tevoren bedacht had. Dus begon ik woord voor woord, maar al na de eerste zin had ik wat foutjes gemaakt. Dat vond ik heel erg. Na verloop van tijd leerde ik dat je ook laag over laag kunt schrijven. En dat je over de foutjes heen kunt schrijven, je hoeft het blad niet weg te gooien en met een nieuw blad te beginnen. Het is juist wel mooi als je dan uiteindelijk een mooier woord over je oude woord schrijft en je het oude woord nog kunt zien, want dan is het nieuwe woord extra mooi. Sommige zinnen liet ik nog open omdat ik niet precies wist hoe deze zin nu verder moest. Maar ik wist al wel hoe ik de volgende zin moest beginnen. Langzaam begon ook het uiteindelijke idee hoe het blad er uit moest zien te veranderen. De kern bleef bewaard, maar er werden meer details zichtbaar. Wat wil ik dat er op mijn uiteindelijke blad staat? Ik wil dat het blad, helemaal gevuld is met inkt, dat de inkt er helemaal in is getrokken en dat de voorkant helemaal zwart is en de achterkant ook. Waarom? Omdat dan de oorspronkelijke vorm weer precies zo is als het onbeschreven blad, alleen dan met al mijn inkt erin. Er is alleen een probleem, Sevilla is geboren als een zwart blad en zal uiteindelijk helemaal wit worden. Hieronder nog een plaatje van hoe het blad er nu uit ziet.