Spiegeltje, spiegeltje

Hier kun je goed zien hoe Sevilla bij mij spiegelt: Let op mijn en Sevilla's rechtervoorbeen, kijkrichting, lichaams- en hoofdhouding. (Overigens spiegelt ze hier niet in spiegelbeeld.)

Paarden spiegelen ook bij elkaar

Zoals ik in het vorige bericht heb beschreven is lichaamstaal de basis van de communicatie met je paard. Om Sevilla de basishulpen, stap, draf, halt en galop aan te leren en om haar in de goede richting te laten lopen, ben ik dan ook weer uitgegaan van lichaamstaal. Pas toen ze de lichaamstaal hulpen kende ben ik de woorden erbij gaan gebruiken. In de 2 weken die nu volgden ging ik keer op keer met Sevilla trainen in de circel. Soms gebruikte ik de leadrope als longeerlijn en soms gebruikte ik de leadrope als verlenging van mijn arm. Zowel ik als zij moesten nog veel leren. Het idee is dat een paard zich aan jou spiegelt. Als jij je lijf naar rechts draait doet het paard dat ook. Als jij gaat draven gaat het paard draven. Als jij je lichaam inbuigt, buigt het paard ook. Als jij vanuit de buiging in de goede galop aanspringt doet het paard dat ook. Als jij ontspant en vertraagd, gaat het paard langzamer. Tenslotte kun je het paard nog uitnodigen naar je toe te komen. In het begin duurt het even voor je paard reageert op deze hulpen. Maar als het paard de bevestiging krijgt dat zijn reactie goed is reageert het paard steeds soepeler en sneller. Dit doe je door het paard te belonen en niet opeens weg te jagen als je hem net uitnodigt om naar je toe te komen, maar de oefening netjes af te maken met een aai of een snoepje. Ik ben er ook van overtuigd dat het paard aan je houding kan zien of je tevreden en trots op hem bent, of niet. Dus soms is het niet eens nodig om te zeggen dat het paard iets goed doet. Maar de eerste keer dat een paard iets goed doet is het vaak wel verstandig het paard uitbundig te belonen. Dan onthoud hij extra goed dat wat hij deed goed was. Dit versnelt het leerproces van het paard. In het begin hadden Sevilla en ik nog wel eens een misverstand. Ik moest leren met ieder deel van mijn lichaam eenduidig aan te geven wat ik wilde. Bevond ik me te veel op hoogte van de voorhand van Sevilla, dan stopte ze en draaide om. Linksom liep ze liever niet te lang. Dus als ik daar maar een beetje te ver naar oren liep keerde ze gauw om en ging ze rechtsom lopen. Ook was ik nog wel eens de leadrope aan het oprollen en dan snapte ze er even niets meer van. Ook de grote van de hulpen, moets ik goed leren aanpassen aan haar. Sevilla is een erg gevoelig paard en dat wil ik graag zo houden. Dus ik probeer nooit meer te doen dan nodig is voor de gewenste reactie. Dit lijkt misschien tegenstrijdig met mijn eerdere opmerking waarin ik zei "beter te grote hulpen dan te kleine", maar als het paard je eenmaal begrijpt dan is het de truc niet te veel te doen. Gisteravond heb ik nog even met haar gefreestyled. Ik heb haar inmiddels een half jaar en freestylen is inmiddels soms net als dansen. Ik wissel de leadrope van hand. Sevilla wend af. Ik draai met mijn heup in en maak een mooie bocht alsof ik een zweefvliegtuig ben. Sevilla draait scherp om. Dan maak ik een "huppel" vanuit mijn heup in de goede galop. Sevilla springt weg in galop vanuit de stap als de bocht net af is en maait met haar voorbenen door de lucht. Een keer stijgert ze van blijdschap en maait door de lucht met haar benen. Geweldig!

Stap 1: Een gehoorzaam paard? Bodylanguage!

He paard, je loopt toch niet over me heen he? of toch wel...


He paard, je loopt van je leven niet over mij heen!

Nu Sevilla enigszins op haar gemak gesteld was, kon ik met een gerust hart gaan beginnen aan de haar verdere basisopleiding. De allereerste voorwaarde voor een akademisch paard is gehoorzaamheid. Een ongehoorzaam paard kun je niets leren, want een ongehoorzaam paard kun je niet vertrouwen. Een ongehoorzaam paard is niet ontspannen en kan dus ook nooit de juiste spieren aanspannen op jouw kommando, want al zijn spieren zijn door spanning aangespannen. Waarom is een paard wel of niet gehoorzaam? Een paard is een kuddedier. In een natuurlijke kudde zijn de jonge paarden niet de leiders, maar de oudere merries. Een jong paard heeft dus behoefte aan een leider. Jonge paarden zijn speels, onbezonnen, onhandig en een tikje roekeloos, maar ze zijn niet dominant. Ze hebben behoefte aan een leider. Als jij je als een betrouwbare leider opstelt zal het paard je met veel plezier volgen en gehoorzamen. Als een jong paard niet gehoorzaam is heb jij je dus niet duidelijk en betrouwbaar genoeg opgesteld. Het ligt echt niet aan het paard als hij niet gehoorzaamt, je bent gewoon zelf niet overtuigend genoeg. Je kunt alleen overtuigingskracht tonen als je: a) er zelf van overtuigd bent dat het paard je gaat volgen en b) je een duidelijk plan hebt. Hoe, wat, waar, wanneer en waarom ik iets moest vragen van Sevilla leerde ik van Marion. Ik leerde al gauw van voor de training een plannetje te maken. Maar dat in jezelf geloven, dat moest ik zelf doen. Je moet echt van binnenuit geloven dat het gaat lukken. Je hoeft maar een peipklein stemmetje in je hoofd te hebben, dat zegt dat het misschien wel niet lukt en ja hoor: een ongehoorzaam en afgeleid paard: Zo'n paard dat opeens een spook ziet buiten de bak, je moet ze contstant bij de les houden en je vooral zelf niet door die spoken laten afleiden. Jij moet meer aandacht eisen van het paard dan dat spook. Dat vraagt opperste concentratie van jezelf. Als ik met Sevilla bezig ben, dan is er alleen Sevilla, geen werk, geen publiek en geen zorgen. Ik zal echt niet tegen een muur lopen hoor, dat niet. Maar dat is nou zo lekker aan paardrijden. Het is alles of niets. Je moet even alles opzij zetten. Er is geen plek voor spanning, boosheid of verdriet. Als ik wil dat Sevilla stil staat, dan zet ik mijn voeten heel vast op de grond; alsof er magneten onder zitten, alsof nog geen wervelstorm me van mijn plek krijgt. Ik keer me even in mezelf en zet in gedacht Sevilla ook zo neer. Dat werkt super. Als ze dan zo stil staat en ik moet iets gaan doen, dan verslapt mijn aandacht soms, vanwege die handeling en dan gaat ze onherroepelijk lopen. The power of the mind: Het is moeilijk, het is abstract, het is magisch, het heeft niets met wetenschap te maken en als het lukt is het geweldig. Hoe het werkt? Ik denk dat het de kracht is van je onbewuste lichaamstaal. Wij mensen praten, we lezen lichaamstaal niet bewust, omdat we kunnen praten. Maar voor paarden is lichaamstaal net als praten, het is een taal, ze hebben niets anders. Ze kunnen lichaamstaal veel beter lezen dan wij, ze zien elk uitroepteken vraagteken en twijfelachtige bijzin.

Je kunt dus met je lichaamstaal zeggen:

hallo daar, wij staan nu in alle rust stil!

Je kunt ook zeggen:

Ik zou wel willen dat je stil staat, maar dat ga je nooit doen, he?!

Overigens werkt lichaamstaal feilloos bij mensen en dat zonder dat ze zich ervan bewust zijn, het is het ideale middel om je zin te krijgen. Wel oprecht en eerlijk gebruiken he?!

Een happy horseSevilla en "mama" Nobel knabbelen aan het gras

Na het vangspel de volgende dag nog een keer herhaald te hebben, besloot Marion de volgende dag Sevilla samen met Nobel in de weide te zetten. Nobel is een oude en wijze merrie die de nieuwe paarden altijd erg goed beschermd: een goede 'mama" voor Sevilla. Aan het einde van de dag kwam ze samen met Nobel braaf naar het hek en liet ze zich nog een beetje schuchter pakken. In de dagen erop ging het steeds beter en kwam ze als je op je hurken ging zitten braaf naar je toe. Omdat ze weer de wei op mocht, was ze ook meteen een stuk vrolijker en zag er een stuk beter uit. Een paard dat goed in zijn vel zit doet ook veel beter zijn best voor je. We hebben een keer tijdens een workshop een lijstje gemaakt van de basisbehoeftes van een paard. Gras eten en deel uitmaken van een kudde zijn wel zo'n beetje de belangrijkste basisbehoeftes van een paard. Nu hieraan voldaan was kon ik echt gaan beginnen met de opleiding van Sevilla. Volgende keer meer hierover.

Een paard hoort in de wei

Zo'n vastgevroren plankje is geweldig speelgoed.

De week erop bleef ik de dingen die ik geleerd had bij de les oefenen. Ondertussen hadden we wel een klein probleem, want Sevilla kon niet in de wei, omdat ze zich niet liet vangen. Sevilla was gewend om in de wei te staan, ze had al vijf jaar niets anders gedaan. Ze zou het snelste gewend zijn als ze weer tussen andere paarden van haar geliefde gras kon eten. Door de verandering in voer en de stress die de verhuizing met zich mee had gebracht was ze flink aan de diarree geraakt. Het was dus heel belangrijk dat ze snel ging leren zich te laten vangen. Maar ja vangen kun je alleen leren door het paard los te zetten. Ze had me natuurlijk al wel wat beter leren kennen en met het longeren had ze geleerd dat ze naar me toe mocht komen als ik op mijn hurken ging zitten. Maar toen was het toch tijd om haar eens los te zetten. De zaterdag erop zette ik haar dus met een bak kuil en een emmer water in de longeercircel en liet haar daar een uurtje of twee een beetje chillen. Ondertussen kon ze lekker naar de ponylessen kijken. Na die twee uur stapte ik niet geheel vol vertrouwen in de longeercircel. Liep met zo veel mogelijk zelfvertrouwen op haar af en Sevilla liep weg. Hmmm, wat nu? Marion riep dat ik maar met haar moest gaan freestylen tot ze zich overgaf. Dus daar gingen we, linksom rechtsom. Sevilla remde hard en draaide om door op haar achterhand te gaan zitten en in een keer haar lijf 90 graden te draaien. Na een tijdje rond gegaloppeerd te hebben, probeerde ik haar naar me toe te laten komen, maar ze bleef op een afstandje staan en liep weg toen ik haar naderde. Maar weer verder galopperen dan. De andere paarden verlieten de bak. Sevilla was helemaal bezweet en buiten adem. Ze had natuurlijk ook totaal geen conditie. Ik had best een beetje medelijden met haar, maar er zat niets anders op. Na zo'n 20 minuten liet ik haar weer stilstaan en overbrugde ik de laatste meters die nog tussen ons inlagen. Ik pakte haar dolgelukkig bij het halster. Ik had er opeens vertrouwen in dat het allemaal wel goed ging komen. Ik aaide haar en liep toen nog een half uur met een big smile op mijn gezicht met haar door de wei om lekker gras te eten.

Eerste training, Deel II

We waren dus veilig in de bak aangekomen. Normaal zou je met een jong paard beginnen met freestylen. Freestylen wil zeggen dat je je met je paard in een afgesloten ruimte van zo'n 10 m doorsnee opsluit en het paard loszet en vervolgens met je lichaamstaal het paard laat versnellen en vertragen, de looprichting bepaald en aangeeft wanneer ze wel of niet in jouw gebied (het midden) mag komen. Maar we hadden de week ervoor Sevilla met veel moeite uit de paddock gevangen en dus leek het ons op dit moment nog niet zo'n goed idee om haar los te zetten. Sevilla kende mij nog niet zo lang en had dus ook nog niet zoveel vertrouwen in mij. De week ervoor, in de paddock, maakte ze steeds aanstalten om naar me toe te komen, maar op een meter of 2 a 3 besloot ze dan toch maar weer weg te lopen. Dus hielden we haar vandaag maar aan de leadrope. Eerst gingen we oefenen met halthouden en wegstappen en ook stappen naast mij op mijn tempo. Ik bleef daarbij naast haar lopen en ging stilstaan en schudde het touw voor haar ogen zodat ze van schrik ook stil ging staan, gaf haar een aai en zei dan braaf paard. In het begin moest ik er nog een beetje aan wennen dat je je paard zo duidelijk beloond voor ieder klein dingetje dat ze goed doet. Marion, mijn instructrice, kan uitbundig gaan staan juichen als een paard een achterbeen net wat beter neerzet. Een verschil wat je als nieuwkomer in de akademische rijkunst eerst niet eens opmerkt. Dan hoor je opeens keihard WAUW achter je en blijkt dat je iets goed hebt gedaan. Maar ik ben er wel achter dat het zowel mij als Sevilla een heel plezierig gevoel geeft als je alles positief benaderd. Eigenlijk ben ik na iedere training gewoon blij, want er is altijd wel iets wat ze beter deed dan anders. Ook al gaat de rest dan even niet, je haalt er altijd wel iets positiefs uit. Het is ook heel belangrijk dat je het het paard duidelijk laat merken als hij iets goed doet. Want stelje voor: Je wilt je paard iets nieuws leren en hij snapt je niet. Dan probeert hij eerst reactie a uit, dan reactie b en dan reactie c. Als jij hem dan niet laat merken dat reactie c goed was, weet hij de volgende keer nog niet wat de bedoeling nou is. Na het oefenen van het halthouden en wegstappen, ging ik met sevilla in het midden van de circel staan, om haar te leren wijken voor druk op de schouder en de achterhand. Ik moest haar daarvoor met de "bos leadrope" zachtjes tegen de schouder tikken. Na een keer of drie besloot Sevilla, maar voor die bos opzij te springen en dat was nou precies de bedoeling. Dus beloonden we haar en herhaalden dit aan de andere kant. Ze wist al wat er ging komen en reageerde meteen. Vervolgens tikte ik de bos tegen de zijkant van haar bil. Sevilla, vluchtte opzij en naar voren weg en begon rondjes te draven aan de leadrope. En toen was ik haar dus voor het eerst aan het longeren. Toen ze wat kalmeerde haalde ik haar naar me toe met de longe en beloonde haar weer. Toen ze gekalmeerd was lieten we haar wijken voor druk op haar andere bil. Ook daar reageerde ze weer goed op en dus was ik haar aan het longeren op de andere hand. Door haar de pas af te snijden leerde ik haar om om te keren. Zo had Sevilla in een avond al met 5 paarden uit de kudde van de hulpen kennis gemaakt. De achterliggende gedachte achter de kudde van hulpen is dat een paard in een kudde omsingeld is door 6 paarden. Een paard voor haar, een paard achter haar en aan iedere zijkant twee. Deze 6 paarden bepalen de richting van het paard in het midden. Tijdens de training van het paard kun je als ruiter deze 6 paarden tegelijk zijn, met je directe en indirecte teugelhulp, je statische en dynamische zit en je been. Daarover een andere keer meer. Ben je te nieuwschierig klik dan op deze link:

http://www.paardenbegrijpen.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=587&Itemid=131

Sevilla had vandaag kennis gemaakt met het voorste paard. Dit paard bepaalt wanneer ze moet vertragen, dat was mijn hand voor haar ogen. Ze had kennis gemaakt met de twee paarden die naast haar schouders liepen. Deze paarden bepalen, wanneer ze opzij moest met haar schouders. Dit was de leadrope op de schouder, waarvoor ze opzij was gesprongen. Ook had ze kennis gemaakt met de 2 paarden die naast haar achterhand liepen en bepalen wanneer haar achterhand opzij moest. Dat was de leadrope op de zijkant van haar billen. Ook had ze geleerd dat ze, met een beetje hulp van de longe, best naar me toe kon komen en dat ik trots op haar was en ze goed haar best had gedaan. Dat het de moeite waard was haar best voor me te doen, want dat ze dan een vriendelijk woord en een aai kreeg.

De allereerste training

Door de manier waarop de leadrope aan het freestyle halster is bevestigd wordt de druk gelijkmatig verdeeld over de neus en het gedeelte achter de oren.

Een drijvende hulp: actie lichaamstaal, reactie achteruit lopen

Na een week acclimatiseren was het dan tijd voor mijn eerste training/les. Deze begon in de stal, want het eerste wat ik moest leren was Sevilla op een rustige en veilige manier aan het halster te leiden. Sevilla had nog nauwelijks aan een halster gelopen. Dat is eigenlijk stap 1: Want, als je paard niet door je aan de hand geleid kan worden, dan kun je natuurlijk ook niet naar de bak lopen om te trainen. Sevilla kreeg een freestyle halster om met daaraan een leadrope (http://www.emielvoest.nl/hst/e05v30a/emvoest.nsf/Shop?openform&Freestyle%20artikelen). Een freestyle halster is een speciaal halster dat is gemaakt van touw. Omdat het dunner is dan een halster en de druk gelijkmatig verdeeld over de neus en het deel wat achter de oren langs gaat, heb je met dit halster een betere inwerking dan met een gewoon halster. Een leadrope is een dik touw van zo'n 6 meter lang. Een leadrope heeft twee functies, je kunt ermee longeren en je kunt het net als een zweep gebruiken als een verlenging van je arm en daarmee een drijvende hulp kracht bij zetten en specifieker maken. Een drijvende hulp is in feite niets anders dan een vraag van jou aan het paard om opzij te gaan op jouw aanwijzing. Opzij kan varieren van weglopen tot een spier samentrekken. Een aanwijzing kan varieren van een gedachte tot een harde por. De grote van de actie en reactie hangt af van de mate waarin de mens en het paard op elkaar zijn afgestemd. Al deze theorie gebruik je onbewust, als je bijvoorbeeld je paard uitmest. Het is onvoorstelbaar, maar waar. Ik zou me dat nooit zo bewust gerealiseerd hebben, als ik dit niet eens met Sevilla heel bewust had doorgemaakt.

Maar goed, terug naar het meelopen aan het halster. In eerste instantie werkte ik met twee hulpen: 1) Naar voren vragen door een vragende hulp aan het halster(touw) en 2) een drijvende hulp voor het paard zijn neus om te stoppen. Een hulp werkt als volgt: je geeft de hulp zo duidelijk dat het paard reageert. Als het paard reageert haal je de hulp weg. Dit is een bevestiging voor het paard dat hij iets goed heeft gedaan. Het neemt de spanning als gevolg van de reactie weg. Het is in feite dus een beloning. Het is natuurlijk helemaal geweldig als je het paard prijst met je stem na een goede reactie. Gouden regel hierbij is: Goed gedrag belonen ongewenst gedrag negeren! Het geven van de hulp is dus net zo belangrijk, als het wegnemen van de hulp. Als een ruiter een hulp vast blijft houden, dan volgt er een gevecht en dit wint het paard, want hij is sterker. Van nature gaat een paard in tegen voortdurende druk. Alleen als het paard schrikt zal hij wijken voor druk. Hij is immers een vluchtdier. Voor een goede reactie moet een hulp kort en duidelijk zijn. Een te kleine hulp leid tot geen reactie. Je moet dan de hulp nog eens geven en nog eens en nog eens.... Te veel kleine hulpen, leiden tot een afgestompt paard, want je leert het paard, dat hij niet op de hulp hoeft te reageren. Een te grote hulp leidt tot een te grote reactie van het paard. Een heftige reactie op zich is niet erg. Maar het uiteindelijke doel van akademisch rijden is dat je volledig op elkaar afgestemd bent, dat paard en ruiter een worden, zoals een centaur. De eerste keer dat ik Sevilla liet wijken voor druk op de schouder, reageerde ze een paar keer niet en toen best heftig. Wij zeiden dat haar reactie goed was door te belonen. Dus kalmeerde ze weer snel. Daarna herhaalden we de hulp en reageerde ze direct en minder heftig. Wij weer belonen natuurlijk, wat is ze toch een slimmmerd!

Maar opnieuw terug naar het lopen aan het halster: De voorwaarts vragende hulp bestond uit een rukje aan het freestyle halster in de looprichting. De stophulp, uit het zwaaien van mijn wijsvinger voor haar ogen. Op die vinger was ze al gauw zo alert dat ik haar daarmee, naast in plaats van achter me kon laten lopen. Een onzeker paard heeft namelijk de neiging zich achter zijn meerdere (lees ik) te verschuilen. Dat is echter ongewenst, want als het paard dan vooruit besluit te vluchten is de meerdere (lees ik) mooi plat. Nou zo kwamen we dus stapje voor stapje, op ons dooie gemakje aan in de longeercircel. Wat daar allemaal gebeurde hoor je morgen, welterusten!

Schriktraining

Dit is een hele prestatie!

Nieuw object: Kun je dat eten?!

Even een ander verhaaltje tussendoor. Morgen weer meer over de opleiding van Sevilla. Gisteren zag ik Renate met Zazou schriktraining doen. Bij de opleiding van Sevilla heb ik niet zo heel vaak schriktraining gedaan, omdat ze eigenlijk niet vaak schrikt en als ze schrikt gaat ze eerst stokstijf stil staan en stapt er dan op af om te proeven, te ruiken of met haar hoef te schrapen. Ze is erg onderzoekend zal ik maar zeggen. Dat is een fijne eigenschap. Als ze iets eng vond in de afgelopen maanden dan oefende ik dat iedere dag tot ze het niet meer eng vond. iedere keer op dezelfde manier. Object introduceren, ermee om het paard heen lopen, ermee aaien, handeling verrichten (bijvoorbeeld de hoevenkrabber, deken of emmer water). In de periode dat het vroor heb ik wel wat aandacht besteed aan gewenning. De bak was stijf bevroren en met haar jonge beentjes wil ik geen risico nemen op blessures. Dus als het vriest heeft ze meestal vrij. De paarden mogen dan ook de wei in dus hoef ik niet per se beweging te geven. Maar ja met die lange vrieskou periode gaat het toch weer kriebelen. Dus had ik een mooi oranje zijl in de bak gelegd en wat balkjes. Over de balkjes liet ik haar eerst vooruit stappen, dat kende ze al. Toen achteruit, heel langzaam, zodat ze goed kon voelen waar de balkjes lagen. Deed ze ook. Toen de balkjes als mega hoge oxer en er tussendoor. Sevilla vond het niet interessant. Dus toen het zijl. Met Sevilla in een hand was ik bezig het zijl goed te leggen. Balkjes erop zodat het niet weg kon waaien. Kijk ik om, omdat het zijl vast zit, staat ze er al op. Nou ja...raar paard dus. Vervolgens dan maar zelf onder het zijl gaan staan en dat vond ze nog wel een beetje apart. Dus toch nog een uitdaging gevonden. Ook aaien met het zijl vond ze wel wat eng. Maar het was dan ook wat onhandig met de wind.

Dezelfde week ben ik begonnen met trailertraining. We hadden de trailer voor de opening van de stal gezet en de schuifdeur dicht gezet. Zodat er maar een weg over was, erin. Ik verwachte eigenlijk dat dit wel een uur of 2 zou duren voor ze er op zou willen. De vorige keer dat ze op de trailer ging, is ze verhuist en jullie hebben kunnen lezen dat ze daar op zich geen prettige associaties mee zou moeten hebben. Ik had daarom een tijd gewacht met deze oefening totdat ze me echt vertrouwt. Alle ervaringen van de afgelopen maand hadden bewezen dat dat wel het geval was. Ik mocht op haar zitten, ze was braaf buiten etc. Marion legde uit wat ik wel en niet moest doen. Eerst maakten we de trailer gezellig, deurtje aan de voorkant open, lekker hooi erin, voerbak met appeltjes vullen, snoepjes in mijn zak. En alle obstakels eruit. Vervolgens niet in een keer in een rechte lijn naar de trailer toe. Maar telkens 2 stapjes en dan halthouden. Alsof ik aan het oefenen was met halthouden en wegstappen. Wat niet mocht was achteruit lopen of keren. Toen ik nog maar 2 meter van de trailer verwijderd was, begon Sevilla zich toch wel erg te interesseren voor de loopplank. Dus moest ik haar een beetje tegenhouden, want ze wilde er erg graag naar gaan kijken. Bij de plank aangekomen zette meteen haar voorbeen erop. En liep daarna de plank op en de trailer in. Ik moest me haasten om voor haar te blijven. Binnen heb ik haar uitgebreid beloond en haar lekkers gegeven. Ze vond het nog wel zo spannend dat ze niet uit de voerbak wilde eten. Toen moest ze er weer uit. Ik liet haar even een beetje omkijken, maar lette op dat ze niet om ging proberen te draaien. Daarna, kwam het achteruit balkjes lopen, van de week ervoor me goed van pas. Rustig achteruit en laten voelen hoe ze moet lopen. Dit geheel nog 2 keer herhaald en haar toen de rest van de appeltjes gegeven. Pas als dit allemaal een paar keer probleemloos is geoefend gaan we een keer de balk erachter sluiten haar vastzetten, de klep dichtdoen en dan een keer een paar meter rijden. We splitsen de training op in zo klein mogelijke stapjes. Soms is het best moeilijk om je in te houden als iets heel makkelijk gaat, maar je mag nooit te veel vragen en altijd eindigen met een goede reactie van het paard. Als je per ongeluk te veel vraagt kun je altijd terug om te eindigen met een makkelijkere positieve reactie van het paard. Maar het is beter om minder te doen, zodat het paard het gevoel heeft dat hij alles wat je van hem hebt gevraagd geweldig heeft gedaan en hij dus eigenlijk gewoon een superpaard is.

Hoe is het voor een paard om te verhuizen?

Een slanke en onzekere, maar nieuwsgierige Sevilla.

Ik heb nu een aantal keer gezien hoe het een paard vergaat als hij voor het eerst in zijn leven verhuist. Dat valt niet mee. De meeste paarden hebben toch gauw een maand nodig om lichamelijk enigszins tot rust te komen. Ook Sevilla ging het niet in de koude kleren zitten. Je wilt natuurlijk dat je nieuwe paard gezond is op haar nieuwe plek. Dat ze mooi is en net zo evenwichtig als toen je haar bij de eigenaar zag, maar in de praktijk is dat meestal niet zo. Even een lijstje van wat voor een paard allemaal nieuw is: de kudde, het eten, het ritme, de eigenaar en de omgeving. Alles waar het paard haar vertrouwen op kon bouwen is bij van haar weggehaald. Een paard is 5 tot 10 keer zo zwaar als een mens en de enige manier waarop je haar met haar kan werken is op basis van vertrouwen. Dus waar je aan moet bouwen met een nieuw paard is vertrouwen. Dat is ook de manier waarop Sevilla beleerd is. Sevilla is niet gebroken, ze is nog steeds puur. Ik geloof dat als een paard zich tegen een opdracht van jou verzet dat meestal je eigen fout is. Je vraagt meer van het paard dan hij gelooft dat hij kan, omdat je hem niet genoeg het gevoel geeft dat hij het kan. Dus prijzen en belonen van goed gedrag en negeren van ongewenst gedrag is bij ons de rode draad. Het klint misschien zweverig, maar bij mij heeft het gewerkt. Bovendien wordt je er zelf ook vrolijk van. Waar had Sevilla allemaal last van op haar nieuwe plek? : diarree, niet willen eten of drinken uit vreemde voerbakken, ijsberen, snel en druk bewegen, staartzwiepen, bang zijn voor vreemde paarden, niet naar mensen durven komen. De eerste week dat ze op stal was heb ik en andere mensen uren lang bij haar paddock gestaan en tegen haar gepraat en haar lekkers gegeven. Na een aantal dagen hebben we haar gevangen en op stal gezet. Eenmaal op stal mocht iedereen haar aaien en met haar praten. De eerste week haalde ik haar iedere dag uit haar box om met haar door het gangpad te wandelen, aan andere paarden te ruiken en alles te verkennen. That's it. Ze kende helemaal niets, maar ze is erg nieuwschierig. Dus alles moest geproefd en omgegooid worden. Ook liep ze met haar lijf overal tegenaan en stond ze regelmatig op mijn tenen. Ze zeggen wel eens dat een jong opaard alleen een grasetend hoofd is, dat hij niet weet dat hij nog een enorm lijf heeft. Zo lijkt het inderdaad een beetje. Ik liet het allemaal een beetje gebeuren, omdat het naar mijn mening zo is dat als je begint voor een paard te denken het einde zoek is. De eerste keer dat een paard tegen een hooibaal aanloopt, hoort ze te schrikken. Maar daar leert ze van en als ze dat een keer heeft gedaan doet ze het geen tweede keer meer (of in ieder geval geen derde keer). Dus ik zou zo zeggen als het geen echt gevaar betreft, laat het gewoon gebeuren en wees alert op wat er daarna gebeurd. Dus denk eraan, dat ze van schrik over je heen kan stampen en besteed aan het schrikken geen aandacht. Want jij bent de leider van het paard. Dus as jij chil reageert dan kalmeert het paard ook direct. Tot zover mijn ervaringen in de eerste week met Sevilla.

De reis naar een nieuw leven

Waar ga ik nou heen, moet ik er hier uit?

Hmmm, er zijn nog meer paarden op de wereld!
Maar die zijn helemaal niet grijs?

Een week later kwam ik terug, samen met mijn instructrice Marion (http://www.edelester.nl) om haar nog eens goed te bekijken. We hadden de trailer meegenomen, zodat ze eventueel meteen meekon, want de Lutte (http://www.andalusiers.nl/) is best een eind rijden. Ook hadden we afgesproken met de veearts om haar klinisch te laten keuren. Toen we aankwamen lag ze met haar zusjes nog te slapen in de wei. Er hing een mooie mist over het weiland. Ik stapte over het hek en een beetje wijfelend kwam ze me goedemorgen zetten. Eventjes leidde ik haar een paar stappen aan het halster en ze liep braaf mee. Even later kwam de Gerrit met de veearts. We wilden de paarden een kleine paddock inlokken met brok en dan Sevilla van de rest scheiden. Maar Sevilla had meteen al door dat alles vandaag om haar draaide. Haar zusjes liepen braaf de paddock in, maar hoe aanlokkelijk de brokjes haar ook in de oren klonken. Sevil bleef mooi in het grote weiland. Drie kwartier later en 80 rondjes verheven draf en rengalop stond ze dan eindelijk trillend en bevend in de paddock. Mij was duidelijk dat ze een slimme en trotse merrie is en dat ze prachtige gangen heeft. Van de keuring kwam niet veel terecht. Maar we besloten haar nu toch maar meteen op de trailer te zetten, zodat ze een maand op proef kon komen. Sevilla liep, nu toch al overdonderd, vrij snel de trailer op en begon gefrustreerd van haar appeltjes te eten. We pakten nog snel een kopje achterhoekse koffie en begonnen toen aan de anderhalf uur durende reis naar Wageningen. In de trailer was het verassend stil. Onderweg zijn we toch maar even gestopt om te kijken of alles nog goed was. Twee verbouwereerde ogen staarden me aan. Eenmaal op stal aangekomen, mocht Sevilla uit de trailer. Iets wat ze eerst even niet snapte en durfde: Het is ook best eng om achteruit het onbekende in te stappen. Ze was erg opgelucht toen ze andere paarden zag en ze hinnikte alsof ze een hengst was. We besloten haar in een kleine paddock om bij te komen van de reis. Ze was immers niet gewend in een box te staan.

Mijn Sevilla

Na 20 jaar dromen is het er dan eindelijk van gekomen een eigen paard.... Nou ja pony dan, qua maat. Maar iedereen weet wij kleintjes niet voor de groten onderdoen. De komende dagen een update van Sevilla's opleiding de afgelopen maanden. Deze foto is van begin september. De dag dat ik haar voor het eerst in levende lijve zag. Ze wist natuurlijk haarfijn, dat het veel aantrekkelijker overkomt als je je koppie een beetje scheef houdt. Met die vriendelijke, lieve ogen heeft ze me in ieder geval overgehaald haar, een wild paard. Zo groen als gras uit haar wei te vangen en mee te nemen naar een nieuw leventje. Totaal onverstandig natuurlijk, maar liefde maakt blind en tot nu toe is het harstikke goed gegaan.